Miss Universe

Ik zag de afgelopen dagen 3 films. Op vrijdag Spectre. Voor het geval je tot vandaag in een gesloten inrichting hebt gezeten, dat is de nieuwe James Bond. Een recensent van The Guardian schreef dat hij er zo van genoten had dat al zijn kritiek er door was ondergesneeuwd. En dat klopte bij mij ook. Ik ben helemaal niet zo’n fan van de nieuwe Bond zoals die door Daniel Craig is neergezet. Al dat psycologisch getob, daar zijn andere films voor, meen ik. Ook bij Spectre miste ik de – al dan niet foute – humor, de zelfspot en de gadgets. Misschien hebben de gadgets door internet een te snelle omlooptijd voor James gekregen. Op maandag zijn drones nog een geheim wapen van het Pentagon, op vrijdag liggen ze bij de Mediamarkt. Daar kan Q niet tegenop.

Ik mis in de nieuwe Bond eigenlijk ook de mooie vrouwen. Ja, Monica Bellucci is er natuurlijk en die doet het doek smelten. Terwijl de pubertjes van de commerciële radio zich nog laven aan de MILF is de wereld al verder getrokken. Tien jaar geleden of zo, schreef ik voor de Volkskrant een stuk waarin ik beweerde dat begeerte zich losmaakte van leeftijdsgrenzen. Bellucci bewijst dat eens te meer als 50-jarige vamp. Ze straalt in enkele minuten meer passie uit dan de toch bepaald niet onaantrekkelijke Lea Séydoux in de hele film.

Verder was het weer een vertrouwde Bond met lokaties waar je zo naar toe wilt reizen of althans daarover fantaseren. Het Oostenrijkse restaurant op de top van een berg, de krater in Marokko en het festival der doden in Mexico. Als je zin hebt in een fijne avond vermaak, ga naar Spectre.

Sicario is een filmtitel die ik maar niet kan onthouden. Het is een oude term die stamt uit de Romeinse bezetting van Palestina. Er waren extremistische Joden die zich verzetten tegen de overheersing door op straat onverwachts met een mes Romeinen en hun handlangers neer te steken. Zo iemand werd een sicarius genoemd en ze pleegden een van de eerste vormen van wat we inmiddels kennen als aanslagen. Nu, tweeduizend jaar later, is die gewelddadige verzetsvorm weer of nog steeds actueel in Palestina. Maar vandaag zijn het Palestijnen die insteken op Israëli’s. De film heeft daar verder niets mee te maken en werd gemaakt voordat de huidige golf aan aanslagen losbarstte. Het laat wel zien dat geschiedenis een zich eindeloos herhalende computer game is. We are all Mario’s. Een sicario is in Latijns-Amerika een huurmoordenaar.

Sicario gaat over de war on drugs die zich afspeelt in de VS en Mexico, laat zien hoe zinloos die is en hoe die de rechtstaat ontwricht. Misdaadbestrijders denken nogal eens te kunnen winnen door net zo erg te worden als hun tegenstanders. Zonder zich te realiseren dat je  juist dan al verloren hebt. De film kent een verontrustende ondertoon die, als een slecht nieuwstijding, nog dagen in je hoofd blijft hangen. Sicario is waanzinnig gefilmd, de spanning is er niet een die je op het puntje van je stoel brengt maar meer een knagend gevoel bezorgt, alsof je te lang niet hebt gegeten. En passant laat de film – ook heel actueel – de migratiestromen tussen landen zien met waanzinnige beelden van het gigantische hek dat is opgetrokken tussen beide landen. Sommige politici denken dat je zo een grens kunt afdichten, de film toont hoe hele volksstammen daar overheen en onderdoor gaan, ongeacht de inzet van bewakers. Hekken, muren, ze helpen niet. Je kunt het zelf bedenken: als de zee zo slim was als de mens hadden de Deltawerken geen enkel nut gehad.

Toch zijn er een paar zaken die me helemaal niet bevallen aan Sicario. Er speelt slechts 1 vrouw in mee, ze is moreel misschien wel de sterkste maar tegelijk ook is ze de zwakste schakel tussen al die mannen. En er wordt gepraat over haar bh, alsof dat er toe doet. Ik vond het allemaal nogal seksistisch en stereotype. Daarnaast is de film, zoals veel films die niet uit de grote Hollywood-studios komen, kennelijk dik gesponsord door de tabaksindustrie. Iedereen paft er op los. Ik ben inmiddels wel een beetje klaar met dat soort indoctrinatie. Maar ga Sicario, gemaakt door Denis Villeneuve die eerder de IFFR lieveling Incendies maakte, zeker zien als je kunt.

youthMaandag zag ik Youth, de opvolger van La Grande Bellezza. Helaas komt deze nieuwe van Paolo Sorrentino niet in de buurt van zijn vorige meesterwerk. Ja, alle elementen zijn er weer: prachtige shots, bizarre situaties, oude mannen, mooie vrouwen en alle verhalen over het leven als een cactus: glad en tegelijk vol stekels. “Lichtheid is een vorm van perversie,” zegt de hoofdrolspeler op een gegeven moment. Ik ben er nog niet uit of ik dat niet een te lichte opmerking vond.

De film gaat ondanks de titel voornamelijk over ouderdom. Er schuilt van alles op en onder. Bij mij kwam het idee op dat de regisseur een truc probeert uit te halen met hoofdrolspeler Michael Caine. Dat is een acteur met een indrukwekkende staat van dienst maar hij behoort niet tot de top in een of andere specifieke zin. In Youth speelt hij de sterren van de hemel en het lijkt alsof de regisseur speciaal dit monument voor hem heeft opgezet. Niet om Caine te eren maar om te zien of hij een icoon weet te fabriceren. Zoals zijn grote inspirator Federico Fellini de acteur Marcello Mastroianni neerzette. Ik twijfel of Sorrentino daarin geslaagd is maar ik ga wel alle andere films van Madalina Ghenea bekijken die wordt opgevoerd als Miss Universe. Ze komt er ondanks haar korte aanwezigheid beter tot haar recht dan in een film van James Bond ooit zou lukken.

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.