Zaterdag was ik in de Rotterdamse Schouwburg bij Join the Revolution, een voorstelling zoals ik die nooit eerder zag. Zeer scherp en met veel zwarte humor werd het publiek geconfronteerd met de eigen tekortkomingen. We maken ons zorgen om de wereld, leven mee met hen die lijden, willen een einde aan onrechtvaardigheid, etcetera, maar wat doen we er nou zelf echt aan? We liken, we klikken en we drinken fair trade koffie.

Dat klinkt allemaal cynisch maar als de voorstelling iets niet was dan dat wel. Cynisme is een verdovend middel, Join the Revolution was meer als een plens koud water. Met een mix van actualiteit, theater en protest werd de toeschouwer steeds verder uit z’n comfort zone getrokken. Het verhaal is opgehangen aan de Tunesische revolutie, het enige land waar de Arabische Lente geslaagd is. Terroristen proberen het land nu ten gronde te richten en slagen daar ook in. Na enkele aanslagen is de voor Tunesië zo belangrijke toeristen-industrie ingestort. De theatermakers van Action Zoo Humaine wisten die situatie zo aangrijpend neer te zetten dat het je als toeschouwer ongemakkelijk maakt. Iedereen is tegen terrorisme maar de slachtoffers van de terreur laten we in de steek. Dat werd nog versterkt door de deelname van uit Tunesië afkomstige acteurs.

Misschien moet ik maar op vakantie naar Tunesië, dacht ik in een vlaag van dadendrang. Daar gaat de voorstelling dan ook over: doe je iets, kijk je weg of sus je je geweten met een donatie? Dat laatste letterlijk want de makers tarten het publiek met een collectebus voor een crowdfundactie ten bate van Tunesische theatermakers: geef dan, geef dan! Ondertussen het gevoel inpeperend dat onze solidariteit niet verder reikt dan dat. Dus ik zou naar Tunesië gaan, ik wist het met de gloedvolle overtuiging waarmee je ook weet dat je Charlie bent. Maar al snel bekroop het pragmatisme me, de remvloeistof van het idealisme. Moet een vakantie niet zorgeloos zijn? Ik zag mezelf op het strand in zwembroek tegenover een horde IS-strijders die op de kust landde. Dat was toch niet zo’n goed idee.

Gelukkig vertelden de theatermakers vervolgens iets dat mn aandacht afleidde van deze innerlijke worsteling die wel drie minuten duurde. Voorheen werden Star Wars films opgenomen in Tunesië maar door de aanslagen had Disney bij de laatste, The Force Awakens, voor een ander land gekozen. Die film was vanwege de terreurdreiging opgenomen in het veilige Abu Dhabi, een land dat notabene bekend staat als financier van het terrorisme. Hoe hypocriet is dat, hield het theaterstuk het publiek voor.

Die film was ik verdomme gaan zien zonder dit te weten. Het grootkapitaal laat zich weer eens van z’n slechtste kant zien. Maar ook hier werd het schande-gevoel allengs verdund door redelijkheid. Disney kon zo’n risico natuurlijk niet nemen om toch in Tunesië te filmen. Dergelijke opnames worden maanden voorbereid, die kun je niet ineens verplaatsen als de situatie gevaarlijker wordt. En Amerikanen zijn gewilde doelwitten. En de verzekering zou vast moeilijk zijn gaan doen. De verontwaardiging over de hypocriete houding verdampte langzaam maar zeker.

De volgende dagen bleef het dilemma door mijn hoofd spoken. Hoezo is het redelijk om mensen die snakken naar democratie, bondgenoten bovendien, in de steek te laten? Wat zou Churchill gedaan hebben, vroeg ik me af. Die zou vast niet geweken hebben. Moeten we het enige land waar de democratie zegevierde zo in de spreekwoordelijke kou laten staan? Ik ging naar een reiswebsite, geen reizen naar Tunesië. Een andere, ook niet. Ik zocht op ‘reizen Tunesië’ maar zelfs de sites die er mee adverteren hebben geen enkele vakantie te bieden. Daar moest een verklaring voor zijn. En die was er, het ministerie van Buitenlandse Zaken geeft een negatief reisadvies voor het hele land.

Churchill is dood. Wat rest is de crowdfund site.