Twitter gaat dood. Tenminste als ik de berichten moet geloven. Dat betekent niet dat je alvast een nieuw pak voor de begrafenis moet kopen. Er zijn ook al tientallen jaren berichten dat de kranten doodgaan, of de tv, of de radio. Doodverklaren is een populaire hobby onder mensen die op dat moment meestal verder niet veel te melden hebben. Vooral ook op Twitter.

Overigens is dat inmiddels het medium waar ik het vaakst overlijdensberichten lees. Het ‘goh, die… jee, wat erg’ dat vroeger was voorbehouden aan het scannen van overlijdensadvertenties. Nu zie ik de berichten op Twitter maar dan zonder pakkende strofe uit een gedicht, zonder de namen van familieleden die achterblijven, zonder plaats van ter aarde bestelling, zonder ‘liever geen bloemen’. Misschien dat een nieuwe ceo nog eens met het plan komt om overlijdensadvertenties in Twitter te gaan verkopen. Want bakken met geld verdienen is ook op internet lastig. Het is een rodeo van cash cows, slechts weinig cowboys blijven lang genoeg in het zadel.

In een poging het tij te keren wil Twitter het aantal tekens van dm’s uitbreiden tot voorbij de magische grens van 140 tekens. De vraag is waarom ze het dat ook niet meteen met de gewone berichten doen. De 140 tekens werden ooit, lang geleden, wel bijna 10 jaar, ingesteld om te voldoen aan de beperkingen van sms. Maar sms is inmiddels de fax onder de messagingmiddelen. Laat dat los en je hebt een nieuwe Facebook. Of Hyves, dat kan natuurlijk ook.

Als Twitter dood gaat, en waarom zou het dat niet doen, in de popcultuur waar het onderdeel van is, is sterven de zekerste manier om onsterfelijk te worden, dan komt dat niet alleen door de trollen en haters die het terras dat Twitter is, hebben omgeven met donkere steegjes.

Twitter gaat ook dood door het nieuws, het fenomeen waar het zo groot door is geworden. Het is verworden tot een ‘curated rss-feed’, om maar eens wat Wired-speak te gebruiken. Ik scroll door mijn timeline en zie hoofdzakelijk mensen dingen aanbevelen. Lees dit, lees dat. Soms denk ik wel eens dat de verzenders het artikel zelf niet eens gelezen hebben maar alleen een tweet willen sturen. Ik beken, ik heb dat zelf wel eens gedaan. Twee keer. Nee, drie. Of vijf. Twitter begon als terras waar iedereen koffie dronk en elkaar bekeek, nu is het een terras waar iedereen achter een krant zit en wat om zich heen roept, zonder op te kijken of er geluisterd wordt.

Toen Twitter werd geïntroduceerd stelde het de gebruiker de simpele maar essentiële vraag ‘what are you doing?’ Het leidde tot een melkweg aan berichten over koffie en wc’s maar toch was dat de grote charme. Twitter hielp me met hardlopen, met concertbezoek, met koken. Ik zag mensen dingen doen en dacht ‘dat wil ik ook’. Dus ging ik ze ook doen. Want mensen doen altijd wat anderen doen. Totdat iedereen er mee ophoudt. Zoals nu misschien met Twitter. De vraag is wel waar en hoe ik het definitieve overlijdensbericht dan zal lezen.