Achteraf heb ik het gevoel dat ik bij het kijken naar Madre de helft van de tijd met m’n mond open heb gezeten. Van verbazing, verwondering dan wel verbijstering. De film opent met een huiveringwekkende scene. Een moeder in Spanje – fabelachtig gespeeld door Marta Nieto – krijgt een telefoontje van haar 6-jarig zoontje die met haar ex op vakantie is. Het joch is in paniek want zijn vader heeft hem in de steek gelaten. Hij is moederziel alleen op een onbekend strand. De batterij van zijn telefoon blijkt bijna leeg. De scene doet denken aan Den Skyldige, de superieure Deense thriller die zich geheel aan de telefoon afspeelt. 

Na het zien van de film las ik dat deze hele 15 minuten durende scene oorspronkelijk een korte film 2017 is waarmee regisseur Rodrigo Sorogoyen een Oscar-nominatie in de wacht sleepte. Je kijkt dus eigenlijk naar twee films in een. En dat geldt voor meer aspecten van Madre. Het is een thriller maar ook een drama over trauma. Dat laatste is het interessantste deel. Bij een trauma heb je als buitenstaander altijd het gevoel dat je tekort schiet, dat je niet alles weet, dat je het je niet kunt voorstellen, dat het je niet zelf overkomen is. Het is alsof je de ziel van een ander probeert te omhelzen maar niet meer dan je vingertoppen kunt gebruiken. Dat gevoel weet Sorogoyen perfect te vatten.

Na de eerste scene schakelt de film over naar 10 jaar later. De moeder woont in een Franse kustplaats, werkt in een strandtent en leeft een leven waar het hart uit is weggebombardeerd door de verdwijning van haar zoon. Sorogoyen laat over die leegte geen twijfel bestaan, een verlaten strand is een dankbare metafoor. Totdat ze op een dag tussen de strandbezoekers een jongen van een jaar of 16 opmerkt. Ze raakt door hem gefascineerd en hij door haar, zij het om heel andere redenen, beiden op zoek naar een vervulling van een wens. Ik ga over het verloop van het verhaal niks zeggen. Niet alleen omdat de film draait om de verrassing maar ook omdat het er eigenlijk niet zo toe doet. Madre zadelt je veel meer op met een gevoel dan met het geniale plot. Het gevoel dat je kent van zomervakanties als tiener, dat je met je vingertoppen de volwassenheid hebt aangeraakt maar die toch nog buiten bereik blijft.

Ik stond na de aftiteling op uit de bioscoopstoel en zuchtte omdat ik overdonderd was. Een paar rijen achter me antwoordde een vrouw ‘heftig hè?’ 
Ja, dat was het.

Madre is hier te zien: film.nl/film/madre