Laatst vroeg iemand me of ik principieel vegetariër ben. Ik moest even nadenken omdat het zo lang geleden was dat ik de term gehoord had. Principieel, dat was vroeger net zo’n stuk rood vlees als nu woke. Je werd gehaat als je zei dat je ten aanzien van iets principieel was. Principieel dienstweigeraar. Principieel vegetariër. Principieel autoloos. Ik kende zelfs mensen die principieel werkloos waren.

“Ik ben begonnen als principieel vegetariër omdat ik tegen de bio-industrie ben. Inmiddels wil ik gewoon geen dieren meer eten. Ik ben ze er te veel voor gaan waarderen.”

Dat volstond als antwoord. De vraagsteller bleek eigenlijk te willen weten of ik allergisch ben voor vlees en vis. Of dat ik een geloof aanhang waar je geen dieren van mag eten.

Soms blijven vragen je achtervolgen, ook al is dat niet de bedoeling van de steller. Toen ik er verder over nadacht kwam ik er achter dat ik eigenlijk juist een aprincipieel vegetariër ben geworden. Niet omdat ik mijn gedrag gewijzigd heb maar omdat de norm veranderd is.

Vegetariër zijn is ouderwets. Zeker als je principieel bent. Voor zuivel worden immers ook dieren gemarteld, al eet je ze niet zelf op. Dat weet ik maar ik kan er nog geen compromisloze consequenties aan verbinden. Ik ben aspirant vegan, het lukt nog niet helemaal.

Ik ben, kortom in zekere zin als de mensen die vlees niet durven opgeven. Van verzetsstrijder werd ík collaborateur. Zonder dat ik er iets voor heb gedaan, zonder dat ik veranderd ben of me anders ben gaan gedragen. Wat ik deed was eerst principieel maar nu opportunistisch, slap. Of om het in een populaire term te vatten: hypocriet. Ik begrijp dat mensen door dergelijke processen in verwarring raken. Altijd dacht je het goede doen, blijk je plots een misdadiger. Er is over het algemeen minder nodig om woedend te worden.

In de Canadese film Vampire humaniste cherche suicidaire consentant, die om het publiek niet af te schrikken in de bioscoop draait onder de titel Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person, speelt een soortgelijk probleem. Sasha is een jonge vampier die opgroeit in een vampierengezin. In de openingsscène krijgt ze voor haar verjaardag een clown, om op te eten na het optreden. Ze kan het niet. Ze wil geen mensen eten. Dat is lastig als je vampier bent, niet alleen omdat je je ouders teleurstelt maar ook omdat je van gewoon voedsel doodgaat. En van niet eten ook natuurlijk. Dus parasiteert ze op de moordlust van haar familie zonder zelf bloed aan haar handen te krijgen.

Dan komt ze een jongen tegen die zichzelf van kant wil maken. Dat lijkt een ideale oplossing, ze willen in feite allebei hetzelfde, een dood op humane wijze. Maar het gaat natuurlijk mis. Ze worden verliefd, of iets wat daar op lijkt. Gepassioneerde minnaars willen nog wel eens de tanden in elkaars nek zetten maar dat is hier problematisch. Je begrijpt, het is een comedy.

Het verhaal is niet het sterkste onderdeel van de film, dat is het acteerwerk van Sara Monpetit, die zeer geloofwaardig een getormenteerde ziel weet uit te beelden. Dat ze, excusez le mot, bloedmooi is, helpt ook. De duistere vormgeving van de film is daarnaast een lust voor het oog. Ik moest heel de tijd denken aan een van mijn favoriete schilderijen uit de collectie van Boijmans, de Schiettent van Pyke Koch. Ook weer zo’n lastig genoegen sinds ik op de hoogte ben van het fascistische verleden van Koch. Het schilderij is niet veranderd maar de beleving wel.

Sasha blijft worstelen met haar wil te leven, zoals haar vriend worstelt met zijn wil te sterven. Ondertussen is er de familie die het allemaal flauwekul vindt en de koelkast voortdurend bijvult met zakjes bloed en andere versnaperingen, verkregen uit het ombrengen van bijvoorbeeld een nietsvermoedende lifter. Medemensen zijn voor hen wat varkens zijn voor de gemiddelde BBB-stemmer.

Ik heb me niet verveeld maar de film sleept zich wel een beetje voort en daagt weinig uit. Het dilemma van de film zit misschien verscholen in de allerlaatste zin van de aftiteling. Daar staat zoiets als dat je bij worsteling met levensmoeheid hulp moet zoeken. Zoals je bij artikelen over suïcide vaak een verwijzing naar 113.nl ziet staan. Maar het was toch een comedy?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.