‘Tweede voor de halve prijs’ stond op een bordje in het schap met potjes. Eronder in kleine letters ‘voor bezitters van een klantenpas’. Ha, laat ik die nou net hebben! Dus ik nam twee potjes, want ik ben Nederlander en een korting mislopen is als een dag hongeren. Sterker nog, zonder die korting had ik niet eens een potje gekocht. Zoals Godfried Bomans ooit in een van de legendarische uitzendingen van Kopstukken opmerkte over een tante die altijd op koopjesjacht ging: “Als ze een dubbeltje kan besparen, kijkt ze niet op een kwartje”. Zo ben ik ook.

Bij de zelfscankassa scande ik met een gevoel van tevredenheid mijn klantenkaart. Er gebeurde echter niets. Dat wil zeggen: op het scherm bleef de prijs ongewijzigd. Niks geen korting of halve prijs. Ik riep er een winkelbediende bij. “Tweede halve prijs zou deze zijn maar kijk”, ik wees naar het scherm met de volle mep.

“Moment,” ze beende weg en was binnen een mum weer terug. “De aanbieding geldt alleen voor de andere potjes, die ernaast staan.”

Ik keek naar de potjes voor mijn neus. Terugzetten? Ik had me nu al ingesteld op het bezit. “Ben ik er weer ingetrapt”, zei ik op een passive agressive toon en swipete demonstratief mijn betaalkaart.

Ik moest denken aan wat ik een dag eerder op een reclamebord van een winkel had zien staan: ‘winkels die tijdelijke kortingen aanbieden, rekenen andere dagen te veel’. Geen speld tussen te krijgen natuurlijk, weet iedere oudere oom op verjaardagen. Ik betaalde dus te veel en voelde me bestolen. Slachtoffer van de uitgekiende marketingmafia.

Ik stak met de twee veel te dure potjes in mijn rugzak de hal van Utrecht CS over naar het filiaal van een bekende supermarktketen. Om wat koekjes te kopen. Er lagen muffins, een nieuwe soort en daarom met een speciale aanbiedingsprijs: 1,50. Het schap was bijna leeg, uitverkocht.

Ik pakte er een en zag toen dat de prijssticker aan de achterkant niet bij het product hoorde. Tonijnsalade stond er op gedrukt. Ik keek nog even goed want voor je het weet sta je voor lul omdat je een nieuwe trend hebt gemist maar ik kon geen tonijnsalade in de muffin ontdekken. Ik pakte een andere. Zelfde verhaal. Alle muffins hadden de barcode van tonijnsalade en de bijbehorende prijs: 4,25 euro. In plaats van de beloofde 1,50. Ik liep naar een medewerker en vertelde wat er aan de hand is. “Oh, oh” klonk het.

Ik liet de tonijnsalademuffin voor wat het niet was. Dan maar twee andere versnaperingen. Een soort Zeeuwse bolussen maar met een Amerikaanse naam. Cinnamon nog iets. 1,80 stond er op het bordje aan het schap. Ik pakte er twee en liep naar de zelfscankassa die tot mijn verrassing ineens 1,90 per stuk rekende. Had ik weer verkeerd gekeken? Floep. Daar verscheen op scherm de tekst dat ik een steekproef moest ondergaan om te checken of ik geen winkeldief was. Ook dat nog. Ja, ik was wel een dief, maar dan van mijn eigen portemonnee.

Een medewerkster kwam aanlopen en drukte op Ok. Ik zei dat de prijs niet klopte met die in het schap. Ze lachte vriendelijk en zei “Oh”.

Ik kon niet reageren want ik moest me nu echt haasten, mijn trein zou zo vertrekken. Dat geldt natuurlijk voor iedereen hier, bedacht ik terwijl ik me naar het perron spoedde. Niemand hier heeft tijd om op te letten of er op in te gaan. Hoeveel zou er iedere dag teveel betaald worden door haastige niet-oplettende reizigers? Ineens zag ik een heel business model voor me, gebaseerd op verkeerde prijzen. Wie was hier nou aan het stelen?

Zelfscamkassa’s, dat zijn het.

In mijn rugzak hoorde ik twee potjes woest rammelen.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.