Er wordt niet veel over gesproken maar mensen met een slechte smaak hebben ook heus zo hun voorkeuren. Ze hebben misschien minder inzicht, minder goed ontwikkelde sensoren en over het algemeen minder verstand van het leven maar dat wil niet zeggen dat ze geen keuzes maken. Ik ben ook zo iemand, realiseerde ik me zondagavond weer eens.

Ik las dat Godzilla Minus One net aan Netflix was toegevoegd, een Japanse monsterfilm waarover het enthousiasme zo groot is dat er wel wordt gesproken over ‘de beste film aller tijden’. Een rating van 7,9 op Imdb.

Ik was na een lange dag werken weliswaar op zoek naar vermaak maar moet bekennen dat ik er niet erg door aangetrokken werd, zonder dat ik precies kon zeggen waarom. Misschien vanwege een ingebakken antipopulariteitshouding. Als tiener las ik ooit ergens ‘millions of cows can’t be wrong, eat grass’ en ik geloof dat het een van mijn belangrijkste levenslessen is geweest. Noem iets populair en ik verlies mijn aandacht. Niet vanuit dedain maar meer vanuit het idee dat als miljoenen iets goed vinden, ik dat niet meer hoef te doen. Mijn waardering voegt niets toe. Dat is natuurlijk geen wetmatigheid, er zijn talloze populaire dingen waar ik wel naar hartelust van geniet. Van Ikea tot James Bond, van bitterballen (vega) tot Levi’s jeans.

Ik startte Godzilla Minus One en zette mijn geest op standje gastvrij en onbevangen. Maar na een half uur kon ik het echt niet meer verdragen. Ik vond de film gewoon saai en oninteressant.

Daar ging mijn relaxmoment. Het voelde als tekortschieten. Ik scrollde snel door mijn kilometerslange ‘wil ik zien’-lijst die, moet ik bekennen, grotendeels bestaat uit obscure titels. Daar was Détective uit 1975 van Jean Luc Godard, de legendarische regisseur die films maken voorgoed heeft veranderd. De korte beschrijving waarschuwde al dat het waarschijnlijk voor de fijnproever was. Terwijl ik juist in de stemming was voor all you can eat. Ik proefde toch even maar gaf na een paar minuten op. Niet nu.

Toen viel mijn oog op Sentinelle. Een actiefilm waarvan ik me afvroeg hoe die ooit op mijn lijst was beland. Duur 80 minuten. Dat is over het algemeen een rode vlag. 90 minuten is de ondergrens voor een speelfilm, als dat niet gehaald wordt, betekent het meestal dat de maker in de montagekamer met lege handen kwam te staan. Nergens meer tien minuten geschoten materiaal te vinden dat goed genoeg is om de eindversie te halen. Dat was natuurlijk niet het plan, dus is er veel gesneuveld en het verhaal aangepast om er nog wat van te maken. Meestal tevergeefs.

Op Imdb wordt Sentinelle weggezet met een rating van slechts 4,8. Ik bladerde snel door de recensies die zo te zien de film stuk voor stuk afbrandden. De trailer is erbarmelijk. Ik huiverde. Maar met 80 minuten kon ik nog net om middernacht in bed liggen. En mijn verwachting was nu zo laag dat de film eigenlijk nooit meer kon tegenvallen. Bovendien luidt het adagium: om de goede films te kunnen waarderen moet je ook de slechte zien.

Sentinelle is vernoemd naar de gelijknamige operatie van het Franse leger. Als je de afgelopen jaren in Frankrijk bent geweest is de kans groot dat je ze hebt gezien: met automatische geweren bewapende militairen die in kleine groepjes langzaam door de straten patrouilleren. De veiligheidsoperatie loopt sinds 2015 toen IS en andere islamistische terreurgroepen de aanval op Frankrijk openden met als doel zoveel mogelijk burgerslachtoffers te maken.

De film begint in Syrië. Klara is als onderofficier in dienst van het Franse leger en tolkt Arabisch. Het is meteen raak, een huiveringwekkende scène ontvouwt zich. Dan wordt Klara naar huis gestuurd, met PTSS. Nu mag zij, een goed getrainde militair die vijf talen spreekt, deel gaan nemen aan de saaie straatpatrouilles. Het voelt als vernedering bovenop het trauma. Dit stuk, dat vermoedelijk is bedoeld als poging haar psychologische ontwikkeling te tonen, valt nogal in herhaling. Steeds weer die getergde blik. Totdat er iets vreselijks gebeurt dat ze niet over haar kant kan laten gaan, al vindt die aanleiding veel te laat in de toch al korte film plaats. Ze ontpopt zich in de rest van de film tot wreekster die in haar eentje jacht maakt op een stel gewelddadige Russische slechteriken. Er volgt een aaneenschakeling van heftige vecht- en achtervolgingsscènes.

Klara wordt gespeeld door de Oekraïense Olga Kurylenko, die inderdaad zelf ook vloeiend is in 5 talen en je onder meer kunt kennen als Bond girl uit Quantum of Solace. Ze bezit een fascinerende schoonheid en dat is eigenlijk waar de hele film om draait. De camera laat haar niet los. Ze is denk ik 97 procent van de 80 minuten in beeld, slechts afgewisseld door totaalshots van de geweldige omgeving. Het is geen straf. Heerlijk om te zien hoe ze hardloopt langs de Middellandse Zee. Ik kreeg meteen zin om te gaan rennen.

Sentinelle is geen feministische film. Klara is een vrouw in een mannenrol. Je ziet aan alles dat de film door een man is gemaakt. Als ze vecht, als ze huilt, als ze in een discotheek een vrouw oppikt voor een one night stand. De male gaze overheerst. Dat is voor mij als man niet onprettig. Het probleem met de male gaze schuilt niet in de blik zelf maar in het feit dat het de overheersende kijk op vrouwen is.

Verder ontbeert de film alles. Geen van de personages ontwikkelt zich, de karakters zijn dun als vloeipapier en het verhaal is niet alleen ongeloofwaardig maar rammelt ook nog eens aan alle kanten. Sentinelle verhoudt zich tot film als een zak chips tot een gezonde maaltijd.

Ik heb de volle 80 minuten genoten.

Sentinelle is te bekijken op Netflix.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.