In de Volkskrant las ik vanochtend op de voorpagina een artikel over de problemen met asfalt in de vrieskou. Asfalt is zo’n verschijnsel dat altijd problemen veroorzaakt. Als het warm is ondervindt het problemen van de warmte, als het koud is van de koude en als er niks aan de hand is problemen van de auto’s die er op rijden.
Er moet meer asfalt komen, klinkt het dan want asfalt vraagt altijd om meer van zichzelf. Wat dat betreft lijkt het wel op geweld. Voorstanders van geweldgebruik, of zoals ze in Nederland graag zeggen ‘de harde aanpak’, roepen als de heilzame werking uitblijft ook altijd om méér geweld.
Een verklaring voor de ellende schuilt in de laatste zin van het artikel over het effect van dooien en vriezen op asfalt: “Ook verliest het bindmiddel in het asfalt aan flexibiliteit.” Het is een opvallende zin omdat je hem niet in een krant verwacht maar in een dissertatie.
Het bindmiddel verliest aan flexibiliteit.
Het kostte twee koppen koffie om de essentie van die mysterieuze zin te doorgronden. Toen zag ik het licht. In de woorden schuilt niet alleen de verklaring voor de steeds terugkerende asfaltellende maar ook voor alle langlopende conflicten waar de wereld mee kampt: Het bindmiddel is niet flexibel genoeg.
Zie dat maar eens hard aan te pakken.
CC foto: Pieter Musterd