Las Consecuensias opent met een spectaculaire onderwaterscene die net iets te lang duurt. We zien twee duikers in een rampzalige situatie terechtkomen terwijl ze niet kunnen communiceren. Die huiveringwekkende ervaring blijkt de blauwdruk voor de rest het verhaal: trauma’s waar niet over gepraat wordt en scenes die allemaal te lang duren maar met mooie beelden. Na afloop vroeg ik me serieus af wat de maker nu eigenlijk wilde zeggen. En dat bedoel ik niet als compliment.

Ik wil over het plot niets verklappen omdat de film nu eenmaal een thriller wil zijn, ook al is het mysterie zo doorzichtig verpakt dat de ontknoping niet echt een verrassing is. Het script sleept zich voort en geen van de personages roept enige sympathie op, wat ik nooit zo prettig vind. De film trakteert je ondertussen wel op indrukwekkende beelden van de omgeving.

Het familieverhaal speelt zich af op een van de vulkanische Canarische eilanden, dat niet nader genoemd wordt. De zwarte stranden en kusten met veel grijze wolken versterken het onheil dat ook figuurlijk permanent in de lucht hangt. Voeg daarbij de voortdurende uitwisseling van zwijgende blikken die zo veelzeggend willen zijn als de complete editie van Oorlog & Vrede maar op den duur alleen maar irritatie opleverden.

Ondanks de gruwelijke ernst van de thematiek werd ik er na een tijd balorig van. Maak ze nu maar allemaal dood, wilde ik door de verder lege bioscoopzaal schreeuwen. Wat ik natuurlijk niet deed. Ik ben ook niet weggelopen want terwijl buiten de zomerhitte alles verlamde was het in de bioscoop zo lekker fris dat ik bijna moest rillen. In die zin was het toch nog een echte thriller.