Entre les Vagues is een waarachtige film vol met leugens die gaat over de intense vriendschap tussen twee jonge vrouwen. Een heftige film ook. Het kan geen kwaad tissues binnen handbereik te houden.

Het begint meteen al tijdens de opening. We zien de twee vechten omdat ze ruzie krijgen tijdens de auditie voor een theaterstuk. Het gaat er hard aan toe. Een loopt een bloedneus op. De camera beweegt zich zo dat je echt middenin het geweld zit.

Ze worden het theater uitgezet door een geschokte regisseur en vallen op straat in elkaars armen. Het gevecht was nep om indruk te maken op de regisseur. Dat werkt. Ze krijgen beiden een rol, de een de hoofdrol, de ander als vaste reserve. Hun droom wordt waarheid.

Alma, gespeeld door Déborah Lukumuena, werkt in een nagelsalon. Margot, een rol van Souheila Yacoub, is barista. Ze zijn beiden achterin de twintig, de leeftijd waarop je de sprong maakt naar het volwassen bestaan van de rest van je leven. Ze staan op het punt dat te doen maar leven nu eerst nog als tieners. Ze feesten 24 uur per dag, als ze niet moeten werken, hangen rond met vrienden, halen een even zieke als geniale grap uit met een ex, proberen drank en eten te vinden als ‘s nachts alles al gesloten is, sluipen een bruiloftsfeest binnen, versieren de aanwezige mannen en hebben geweldige katers.

Parijs als een oneindig feest op weg naar een glorieuze toekomst. Je zit er als kijker echt tussen, dat is knap gedaan, maar snapt ook dat het niet zo werkt. Ze liegen en bedriegen, ook elkaar, om die illusie in stand te houden. Om het onbereikbare te bereiken, althans in hun hoofden. Een dramatische wending verandert alles.

Ik moest denken aan Midnight Cowboy, de legendarische klassieker uit 1969 met Jon Voight en Dustin Hofman, over een jonge Texaan die zijn geluk beproeft in New York en daar een onwaarschijnlijk maatje vindt. In een door de omstandigheden afgedwongen vriendschap stevenen ze op het noodlot af. Entre Les Vagues, een knappe debuutfilm van actrice Anaïs Volpé die het script baseerde op eigen ervaringen, roept eenzelfde soort onzekere wanhoop op. Misschien ook omdat het theaterstuk speelt in New York en daar steeds antieke filmbeelden van te zien zijn. Je ziet het Vrijheidsbeeld, dat niet voor niets ook in Parijs staat.

De film drijft meer op gevoel dan een sterk script en plot, op een gevoel van herkenning ook. Zo waren jonge vriendschappen soms. Het verhaal van Entre les Vagues is heftig maar nu en dan onbegrijpelijk. Dat is geen tekortkoming van de film, het hoort bij die levensfase.

Ik bekeek de film, die de Nederlandse bioscopen nooit gehaald heeft, via Mubi (ook te zien via iTunes), waar hij met 8,8 hoog in de top meest gewaardeerde films staat. Op imdb is de score lager met 6,8. Ik zit er zelf tussenin met mijn waardering. Een fascinerende film maar niet zo goed als hij verdient te zijn.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de afgelopen week zag, las, hoorde en dacht. Fijn als je die wilt ontvangen. Abonneer je hier gratis. Dank je wel.