María Lorena Ramírez won de ultratrail, een hardloopwedstrijd over bergpaden. De afstand die ze zonder stoppen aflegde bedroeg 130 kilometer. Het kan zijn dat je nu al naar adem hapt. Maar wacht… Ze liep niet in zo’n snel licht hardlooppakje dat ultiem ventileert maar in een traditionele rok en blouse. En niet op dure hitech sneakers maar op zelfgemaakte sandalen. 

De beelden die je ziet in de 28 minuten durende Netflix documentaire ‘Lorena, the light footed woman’ zijn hallucinant. Ze loopt hard met het gemak waarmee wij boodschappen doen, letterlijk. Lorena woont ver van de bewoonde wereld. Als ze boodschappen gaat doen moet ze drie tot vier uur lopen naar de winkel “als ik rustig aan doe”.

Lorena beschikt over de gave ‘rustig aan’ te laten samenvallen met hardlopen. Ze rent een groot deel van haar leven. Iedere dag. Daarin is ze niet alleen. Ze maakt deel uit van de Rarámuri gemeenschap, een volk dat woont in het huidige Mexico en dat zich toen het Spaanse kolonisatieleger in de 17e eeuw hun leefgebied bezette, terugtrok in een vrijwel ontoegankelijk berggebied, vol met canyons waar je je alleen maar te voet kunt verplaatsen. Dat laatste ontwikkelden ze tot hun specialiteit. Het zijn ongekend goede hardlopers die zo ook jagen. Ze rennen tientallen kilometers achter wilde dieren aan om ze te kunnen vangen. Rarámuri betekent in hun eigen taal ‘zij die snel rennen’.

Lorena is ontdekt, zoals dat heet, en reist inmiddels over de hele wereld maar peinst er niet over ergens anders te gaan wonen. “De lucht is hier schoon”, geeft ze aan het begin van de documentaire als reden. De zin bleef hangen en hoe langer ik keek en er over nadacht, hoe beter ik de verklaring vond. Als je wilt zien hoe dom wij bezig zijn hoef je je alleen maar te realiseren dat we de lucht die we inademen laten vervuilen. We merken dat niet eens meer. Zij wel. Zij weet hoe zuivere lucht hoort te smaken. 

Ze vertelt dat ze zo afgelegen woont dat ze eigenlijk nooit andere mensen dan haar gezinsleden ziet. Misschien dat ze daarom nogal zwijgzaam is. De weinige woorden maken nog eens duidelijk dat ze in een andere werkelijkheid leeft waarvan wij, die gewend zijn aan een wereld van praten en herrie, het bestaan maar amper kunnen vermoeden. 

Het is een Netflix-documentaire en dat betekent ook in dit geval dat de informatiedichtheid even ijl is als de lucht in de omgeving. Veel van wat ik hier opschrijf heb ik achteraf opgezocht. Het maakt de kijkervaring van deze door mede door steracteur Gael García Bernal geproduceerde film er niet slechter op. De beelden zijn indrukwekkend en tonen onder meer dat Lorena in staat is zware ontberingen te ondergaan. Ik zal niet snel meer durven klagen over een 5km loop.

Aan het eind is ze in de weer met de kudde geiten van het gezin. Daarvan weet iedereen dat die dieren met grote snelheden over rotsen kunnen rennen. Ik weet nu dat er iemand bestaat die ze bij kan houden. 

De trailer is in het Spaans maar op Netflix is de docu Nederlands ondertiteld.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.