In de Volkskrant van vanochtend lees ik op pagina 4 boven ‘Enorme druk op liberale moslims’ de intrigerende subkop ‘Britse evenknie van Ehsan Jami hoopt dat linkse Europeanen islamitische dwang niet langer bagatelliseren’. Dat is technisch gezien een beetje ingewikkelde kop. Het Britse onderwerp van de kopzin bijvoorbeeld is zo onbekend dat verwezen wordt naar een andere naam, Ehsan Jami. Waarvan je dan toevallig maar moet weten dat hij een Nederlandse ex-moslim is die anderen oproept zijn voorbeeld te volgen. Anders weet je twee keer achter elkaar niks.
Dan het werkwoord ‘hoopt’, dat is in een nieuwskop altijd verdacht. Iedereen kan immers van alles hopen. Ik hoop dat er vrede komt, ja wie niet? Hopen gebruik je als er eigenlijk helemaal niks anders te melden is. Net zoals het gebruik van een vraagteken op de voorpagina van een roddelblad altijd leidt tot het antwoord ‘nee’. Maxima weer zwanger? Knevel van zijn geloof? Balkenende in huwelijkscrisis? Als ze het antwoord zouden weten stond er geen vraagteken.
En wat hoopt de Britse evenknie van Ehsan Jami? ‘Dat linkse Europeanen islamitische dwang niet langer bagatelliseren.’
Goh, doen ze dat dan? Ik kan me zo gauw geen mensen die islamitische dwang bagatelliseren voor de geest halen. Wel heel veel mensen die piekeren over de vraag wat je er tegen moet ondernemen. En of je er als buitenstaander wel iets tegen moet doen of dat zo’n actie per definitie contra-productief is.
Neem Ehsan Jami bijvoorbeeld. Hij stapt er uit en zegt ‘volg mij’. Dat is persoonlijk gezien een verstandige keuze en alleen daarom al toe te juichen maar is het ook effectief tegen islamitische dwang? Je zet jezelf er meteen mee buiten en de vraag is of dat van binnen dan nog iets verandert.
Persoonlijk denk ik met meer plezier terug aan de actiemethode van jonkheer Floris Michiels van Kessenich, die spelde bijvoorbeeld in de jaren tachtig zijn roze driehoek op en sloot zich vervolgens tijdens een Heilige Mis aan in de rij om de hostie te mogen ontvangen. Die provocerende deelname bleek effectiever dan buiten voor de kerk met een bord te gaan staan dat katholieken gek zijn.
Maar goed, linkse Europeanen dus die islamitische dwang bagatelliseren. Ik heb het artikel twee keer gelezen en het rare is: er staat niets over in. Geen enkel voorbeeld, zelfs geen verwijzing naar bagatellisering door linkse Europeanen. Het gaat wel over progressieve moslims die ook voortdurend benadrukken dat ze links zijn maar in het artikel door de journalisten steevast ‘liberaal’ worden genoemd.
Dat is het probleem met de kop. Er staat niet iets nieuwswaardigs, er staat impliciet wat de schrijvers vinden dat wij als lezers moeten vinden. Het is een boodschap die het journalistenduo Janny Groen en Annieke Kranenberg, auteurs van het artikel en gespecialiseerd in berichtgeving over fundamentalisme, al jaren in de Volkskrant verkondigen. Links is slecht, links is soft, enzovoort. Je wordt er niks wijzer van maar je zult het weten.
Over dwang gesproken.
CC-foto lewishamdreamer: homo moslims of moslim homos tijdens Londense Gay Pride