Fotograferen werd vroeger wel vereeuwigen genoemd. Het idee dat je iets vastlegt, een bijzonder moment. Tegenwoordig wordt alles vereeuwigd en noemt niemand het meer zo. We mogen zelf dan nog niet het eeuwige leven hebben, ons leven heeft dat al wel. Ik zit hier nu bijvoorbeeld deze gedachte te vereeuwigen. Volgend jaar kun je die nog teruglezen, over 20 jaar ook, zoals dit opiniestuk van mij over technologische sprookjes, uit 1995. Ik stel me voor dat over een paar miljoen jaar buitenaardse wezens hier landen, dergelijke info opgraven alsof het fossielen zijn en aan de hand daarvan onze levens reconstrueren op buitenaardse dia-avondjes. Want alles wordt en public bewaard maar niemand weet voor wie.

Er lijkt een beweging op komst die het tegenovergestelde doet. Snapchat is daar de bekendste en snelstgroeiende exponent van. Het is een communicatiemiddel zonder geheugen, de clipjes die je bekijkt verdwijnen en je kunt ze ook niet liken of sharen. Het is een methode om internet op het echte leven te laten lijken waarbij je belevenissen deelt met aanwezigen, slechts in het moment, en verder met niemand, noch op een ander tijdstip.

Dat kun je met een app als Snapchat doen maar je kunt ook de bestaande sociale netwerken op een andere manier gebruiken. Vriend Jeroen doet dat met Instagram, onder het motto “You’re as good as your last picture”. Op zijn account is maar 1 foto te zien. Als hij een nieuwe pic upload, delete hij de vorige. Het is fascinerend, onder meer omdat je het gevoel krijgt dat je iets gemist kunt hebben. Gemist, een authentiek gevoel dat in het on-demand tijdperk verdampt lijkt. Als je tenminste niet met de trein of bus reist.

Stel je voor dit we dat allemaal op sociale netwerken zouden gaan doen. Maar 1 posting in je Facebook-timeline, maar 1 tweet op Twitter. Of maar 1 dag, na 24 uur zou alles verdwijnen.

Iemand zou een app moeten maken die dat voor je regelt. Noem ‘m Carpe Diem.