Er is een legendarisch Latijnsamerikaans liedje over een meisje dat verliefd is op een jongen en iedere lunchpauze van haar eigen werk rent naar de fabriek waar hij precies ook net schafttijd heeft. Vijf minuten hebben ze dan samen, tot de sirene loeit en de plicht hem weer naar binnen roept.

Ik moest er aan denken toen ik het verhaal hoorde over een verliefd jong stel dat elke dag in tegengestelde richting de trein nam. Zij moest voor haar werk naar zijn woonplaats, hij voor het zijne haar kant op. Iedere dag passeerden ze elkaar en trachtten ze een glimp op te vangen. Meestal ging dat met een sneltreinvaart maar soms reed een van de treinen, of beide, langzamer. Ze drukten hun wangen en handen tegen de vensters. Zij deed graag een felrode jas aan. Hij hield wel eens een papier met een groot hart tegen de ruit, terwijl de verbaasde blikken van medereizigers in zijn rug prikten. Andere keren probeerden ze elkaar te fotograferen in het flitsende voorbijgaan. Liefde heeft vaak genoeg aan een fractie van een seconde.

Ze appten slechts, ze belden zelden en zagen elkaar zelden. Het was een verboden liefde. Zoals die er altijd zijn. Romeo & Julia mogen dan zelfmoord gepleegd hebben, ze leven al eeuwen iedere dag voort. Altijd zijn er mensen die de liefde willen verbieden zo gauw die naar vrijheid ruikt. “Twee geloven op een kussen, daar slaapt de duivel tussen,” luidt het oud-hollandsche spreekwoord. En altijd zijn er geliefden die het lot tarten. Stel je eens voor dat dat niet zo was.

Als je in de trein zit en je ziet iemand appen en het gezicht tegen de ruit drukken als een andere trein passeert, dan kijk je naar Romeo. Of Julia.