Zondag bezocht ik in Wassenaar het nieuwe museum voor hedendaagse kunst met de poëtische naam Voorlinden. Je rijdt er heen tussen de enorme kasten van huizen waar de gemeente bekend om staat, parkeert de auto, loopt over een pad een park in en dan is het er ineens. Niet alleen een gebouw, maar een andere wereld. Toto, we’re not in Kansas anymore.

Niet omdat je, zoals vaak bij nieuwe instituten, overweldigd bent door een gebouw dat heftig indruk op je probeert te maken. Integendeel. Het gebouw en de omgeving lijken te zeggen ‘let niet op ons’ maar kom kijken naar wat we hebben.

Binnen is de indrukwekkende collectie te zien van de eigenaar van het particuliere museum, of liever gezegd een klein deel. Op zo’n manier tentoongesteld dat je je nooit afvraagt waarom hangt dat hier? De bezoeker krijgt een gidsje mee waar bij elke werk in heldere taal wordt uitgelegd wat je ziet. De ziekte van de ‘kunstbabbel’ waar veel Nederlandse musea en galeries aan lijden is volledig afwezig.

Ik heb niet veel verstand van kunst, noch van architectuur, lees daarvoor vooral de 5 sterren recensies in volkskrantof nrc, maar na ruim twee uur ging ik weg met het gevoel van een heel bijzondere ervaring. Zo’n gevoel dat een goed kunstwerk je geeft, waar je niet je vinger op kunt leggen, alsof je – hoe gek dat ook klinkt – bent gegroeid. 

Natuur, kunst in een ideale combinatie. Het is ineens of Kröller Müller op twintig minuten rijden van m’n huis ligt. De rest van de dag voelde ik me gelukkig. Dank meneer en mevrouw Van Caldenborgh.