Let the corpses tan (Laissez bronzer les cadavres) is met stip de meest bizarre film die ik in tijden heb gezien. Het is een mix van Tarantino en anarchistische Franse films uit de jaren ‘70. En dat is dan de eenvoudige samenvatting want LBLC is een thriller, een slasher movie, een western, een fantasy flick, een art performance, een horrorfilm ineen met dan ook nog wat kinky seks. Een Amerikaanse recensent vat de film van het Belgische duo Hélène Cattet and Bruno Forzani samen als een kunstzinnige ode aan gewelddadige, sensuelean over-the-top Euro-trash pulp fiction. 

Aan het verhaal, dat heen en weer springt in de tijd maar ook een aantal malen herhaald wordt, valt amper een touw vast te knopen. Een vrouw heeft zich met twee minnaars teruggetrokken in een ruïne aan de Middellandse Zee, dan worden ze bezocht door een bende overvallers met hun verse buit, in gezelschap van drie lifters en achtervolgd door twee motoragenten. De film draait er voornamelijk om hoe iedereen tracht elkaar te vermoorden en dat ook doet. Meen ik. Maar misschien heb ik een dieper liggende filosofische boodschap gemist. Geen film voor een mainstream popcorn avondje.

LBLC is vooral een visueel spektakel dat steeds absurdere vormen aanneemt, een soort videoclip van 90 minuten. Voor de soundtrack was waarschijnlijk weinig budget dus die is qua wat mager en moet je er zelf bij verzinnen. Op de een of andere manier deed het me aan Urban Guerilla denken, het fameuze verboden nummer van Hawkwind uit 1973. 

Je kunt de trailer bekijken maar die doet de film geen recht. Ik zag LBLC via iTunes.