Een kenmerk van Nederlanders is dat ze over het algemeen een afkeer hebben van nationalisme. De Nederlandse staat manifesteert zich dan ook vrijwel nooit als macht. Geen parades, geen imposante burchten voor de ministeries, een parlement dat oogt als een V&D-vestiging met wat extra beveiliging. Onder druk van extreemrechts lijkt daar de laatste tijd wel enige verandering in te komen. Zie de kaasprikker met de vlag in de Tweede Kamer. Ik hoop nog te mogen meemaken dat die weer verdwijnt.

Het gevolg is dat ‘onnederlands’ vaak als compliment bedoeld wordt. Daarvan doordrongen bedacht ik bij het verlaten van de bioscoopzaal dat ik Mi Vida waarschijnlijk een alleraardigste film had gevonden als die uit pakweg Griekenland kwam. Maar het is een Nederlandse film, gesitueerd in Spanje. En hoewel Loes Luca de sterren van de hemel speelt en dat alleen al voldoende zou moeten zijn, verliet ik na afloop de bioscoop met gemengde gevoelens waar ik niet helemaal mijn vinger op kon leggen. Kwam het doordat bij de openingstitels stond ‘Omroep Max presents’ of iets dergelijks en mijn vooroordelenmechanisme meteen in aanvalsstand schoot? Of zwalkte de film teveel tussen drama en comedy zonder ooit de keuze te maken? Of waren het toch de soms wel erg houterige plotwendingen die het geheel iets verplichts gaven?

Mi Vida is een vrouwelijke reborn to be wild film. De hoofdrolspeelster trekt op haar 63e naar Spanje om Spaans te leren en vooral haar gezapige Schiedamse bestaan te ontvluchten. Ze belandt temidden van jonge studenten. Vervolgens wordt een generatiekloof neergezet. En daar zit misschien het probleem: die generatiekloof is een generatiekloof in zichzelf. Het voelt als een beeld uit de jaren ‘60 en ‘70. Het soort sentiment waar Max en 50Plus op drijven.

Ik moest tijdens het kijken een aantal malen denken aan Shirley Valentine, een Britse film uit 1989 over een huisvrouw die haar tweede jeugd bewerkstelligt. Die film had een enorme kracht en dat is misschien wat er aan mankeert bij Mi Vida, de film brengt de inspiratie die het verhaal in zich draagt te zwak over. Dat zit in kleine dingen die me opvallen en me bij buitenlandse films waarschijnlijk ontgaan. En dat zal andersom ook zo zijn. Dus hij mag wat mij betreft toch ingezonden worden voor de Oscars. Die won Shirley Valentine destijds ook.