Een vriendin duikt rond deze tijd van het jaar dagenlang de bossen in om paddenstoelen te plukken. Ze vertelt er zo extatisch over dat ik vermoed dat het om meer gaat dan eekhoorntjesbrood maar ze bezweert me altijd dat het niet zo is. Soms ben ik jaloers op haar. Ik weet dat als ik paddenstoelen zou gaan plukken, ik eindig op de afdeling SEH. Groene knolamaniet lijkt op champignon maar is dodelijk. 

Bovendien behoor ik tot de groep mensen die wilde paddenstoelen een beetje eng vinden. Geen organisme associeer ik zo met tovenarij als de paddenstoel. Dus ik hou het bij de bakjes tamme exemplaren uit de supermarkt.

Zondag zocht ik een film op iTunes en stuitte op Fantastic Fungi, over de wonderlijke wereld van de paddenstoelen. De trailer zag er veelbelovend uit, de recensies werden gelardeerd met sterrenregens en de docu duurt maar 80 minuten. Precies wat ik nodig had.

Dat de openingsscene begon met een stem die sprak namens de paddenstoelen vond ik eh… opmerkelijk maar omdat ik graag wil geloven dat ik open minded ben, zette ik me daar overheen. Bovendien maakte het beeld veel goed. Tientallen paddenstoelen die in versnelde timelapse uit de grond schoten als een soort ballet van het woud.

Vervolgens kwamen er mensen aan het woord die vertelden over hoe geweldig paddenstoelen zijn. Logisch, anders maak je er geen docu over met de titel Fantastic Fungi. Maar na een kwartier begon het me tegen de borst te stuiten. Er werd wel erg veel geponeerd en verdomd weinig onderbouwd. Zo’n typisch Netflix narratief, de clickbait van het documentaire maken. Vol met oh- en ah-momenten maar wat is er nou eigenlijk aan de hand? 

Er werd bijvoorbeeld gesteld dat paddenstoelen wezens zijn tussen planten en dieren in. Interessant, maar waarom dan? Het werd niet verteld. De commentaarstem beweerde dat bomen onderling communiceren via paddenstoelen, een onderwerp dat me voldoende lijkt voor een 10-delige serie maar het bleef bij dat zinnetje. 

Er kwam een verhaal voorbij over de ontdekking van penicilline, inderdaad een schimmel, dat volgens mij wel erg naar het onderwerp toegeschreven was. Later zocht ik het nog eens na en bleek m’n scepsis niet ongegrond.
 
Maar goed, dat kan allemaal nog. Grote stappen, snel thuis. Soms is dat de beste methode.

Maar toen kwam het al snel op de psychedelische effecten van paddenstoelen en viel het kwartje. Een fuikfilm voor het bekende Californische hippieverhaal dat altijd draait om iets dat ‘life changing’ is, het concept waar de hele zelfhulpindustrie en American Dream om draait. Een geïnterviewde, de centrale persoon in de docu, vertelde over hoe hij zijn conservatieve opvoeding achter zich kon laten dankzij paddo’s en hoe hij ook nog eens in een klap van zijn gestotter afraakte. Vervolgens ging het over het bedrijf van 100 man dat hij inmiddels had. Want in de VS is uiteindelijk alles altijd business.

Ik pakte de afstandsbediening en drukte op de uitknop, ook al was de docu nog maar halverwege. Geen life changing ingreep maar het redde de rest van de avond wel.