Laat ik maar met de deur in huis vallen want dat doet de regisseur ook. Het enige echte goede aan The Party is dat hij maar een uurtje duurt. De film van Sally Potter over een vriendenfeestje dat uit de hand loopt werd in 2017 op lovende recensies onthaald. Het is me een raadsel waarom. De in zwartwit geschoten film wordt bevolkt door steracteurs maar is eendimensionaal, voorspelbaar en gevuld met cliché’s.

De openingsscene is veelbelovend, een getergde Kristin Scott Thomas opent haar voordeur en richt een vuurwapen op de kijker. Had ze maar meteen de trekker overgehaald, denk ik achteraf, dan was me een hoop kijkersleed bespaard gebleven. Direct daarna volgt de eerste waarschuwing voor wat gaat komen, al realiseerde ik me dat pas later. Terwijl de titels op het zwarte scherm verschijnen klinkt Jerusalem, het patriottische lied naar de tekst van William Blake dat Engeland verheerlijkt als een voorbestemd aards paradijs. Het is zelfs een tijdje het lijflied van Labour geweest. In The Party is het geen bombastisch strijdlied meer maar gereduceerd tot een ijle versie. Daar blijkt de film ook over te gaan, over de teloorgang van linkse idealen.

De kritiek op het linkse establishment wordt op zo’n revanchistische wijze uiteengezet dat ik de indruk kreeg dat Houellebecq het scenario geschreven had. Ook om de manier waarop de film draait om het totale gebrek aan eerlijkheid onder de ooit idealistische personages. Dat wordt zo rancuneus verwoord dat je je afvraagt waarom de auteur eigenlijk zo aan hecht aan eerlijkheid. Pleidooien voor eerlijkheid blijken in de praktijk nogal eens als waarachtigheid vermomde ordinaire afrekeningen. In The Party is het niet anders, alleen gaat dat ook voor de film zelf op en dat heeft de regisseur dan weer vast niet zo bedoeld.

The Party speelt zich af in een woning. Dat klinkt als een theaterstuk en de dialogen doen daar ook aan denken. De gesprekken tussen een net benoemd politica en haar benevelde echtgenoot, een cynische hartsvriendin, een feministische hoogleraar en haar in tuinbroek gehulde zwangere levenspartner, een bankier in een duur pak en een zweverige life coach in houthakkersvest, zijn vooral bedoeld om de toeschouwer uit te leggen hoe de wereld echt in elkaar zit. Dat gebeurt op ruziënde, verwijtende toon. Geen van de spelers vertolkt een sympathiek personage, behalve Bruno Ganz. Die ster van Der Untergang mag op een gegeven moment zeggen “I am not a nazi”. Lachen. Wink, wink, nudge, nudge. The Party is ook bedoeld als komedie en ik wil het in alle eerlijkheid niet ontkennen: ik heb een of twee keer gegrinnikt.

Hier een overzicht van waar je The Party kunt zien.