“Ik wil niet dat het leven me verdrietig maakt”, zegt de hoofdpersoon uit Les Amours d’Anaïs op een gegeven moment als verklaring voor haar, laat ik het voorzichtig zeggen, nogal opmerkelijke gedrag. Anaïs, overtuigend gespeeld door Anaïs Demoustier, trekt als een wervelstorm door het leven, een spoor van ravage achterlatend. Dat lijkt haar amper te deren, want tja, het gaat er om dat ze niet verdrietig wil zijn.

Ze houdt er daartoe een levensstijl op na die gebaseerd lijkt op de postings van zelfzuchtige social influencers: kies voor jezelf, pak je geluk, sta in je kracht, leef nu en alle varianten die daarbij horen. Het is een manier van leven die het leuk doet op het scherm maar in de praktijk nogal problematisch is. In Les Amours d’Anaïs leidt dat tot allerlei komische situaties want het is een comedy. Ik moest een paar keer schateren. Maar het is tegelijk ook een tragedie.

De film wordt in recensies vergeleken met The Worst Person in the World omdat de thematiek hetzelfde is, een vrouw van begin dertig die wankelt op de grens van uitgestelde volwassenheid. Die Scandinavische film is qua cinematografie interessanter maar ik denk dat Les Amours het onderwerp meer uitdiept. The Worst is bovendien gemaakt door een man en Les Amours door een vrouw, dat verschil merk je ook. 

Je kruipt als het ware in de huid van Anaïs en dat geeft een wonderbaarlijk maar ook nogal ongemakkelijk gevoel. Ze jaagt op alles en iedereen maar vangt ze ook echt iets?