De zomer van 1970, in een kiosk op de Coolsingel stond hij opgesteld: de Europa Cup I die door Feyenoord was gewonnen in een bloedstollende finale tegen het Schotse Celtic. De legendarische voetballer Ove Kindvall (spreek uit als Sjindfal, leerde commentator Herman Kuiphof ons) had in de verlenging, in de 117e minuut, de beslissende goal gemaakt: 2-1.
De Coolsingel was bij de huldiging van het elftal volgestroomd alsof het land opnieuw was bevrijd. En dat was ook wel een beetje zo want voor het eerst in de geschiedenis won een Nederlandse ploeg de felbegeerde beker.

In de weken daarna kon je jezelf ermee laten fotograferen, in een speciaal gebouwtje ter hoogte van het Beursplein. Ik was die dag met mijn moeder naar het ziekenhuis geweest. Een paar dagen eerder, bij het spelen in een bos, had een jongen me tegen een boom geduwd en een stuk tak was in mijn hoofd geboord, vlak naast mijn slaap. De dienstdoende dokter hechtte de wond maar zag over het hoofd dat er nog een stuk hout in mijn hoofd zat. Het was op een zaterdagmiddag en ik rook de geur van drank toen hij de hechtingsdraad door mijn huid trok. In de dagen daarop werd het een nogal smerige kliederboel.

Op deze foto is het stukje er net in het Zuiderziekenhuis uitgehaald. De chirurg wilde me het houtje per se laten zien. Ik schrok van de omvang. „Je hebt heel veel geluk gehad,” zei hij. „Twee millimeter opzij en je was er niet meer geweest.”

Ik sta er op de foto nog een beetje beduusd bij. Deels vanwege de ontzagwekkende cup, deels vanwege de naweeën van de ingreep. Voorzichtig lachend, de wond deed nog pijn. Aan mijn voeten sandalen en nogal merkwaardige sokken. Een colbertje aan want als je naar het ziekenhuis ging moest je er natuurlijk netjes uit zien. Uit mijn binnenzak steekt een krantje geheel gewijd aan de overwinning, met mijn arm houd ik op commando van de fotograaf mijn jasje tegen om te voorkomen dat het openvalt. De vingers van mijn andere hand voorzichtig om het oor van de cup geklemd.

Later hoorde ik dat het niet de echte Europa Cup was die ik daar vasthield maar een kopie. Teleurstelling drong zich even op maar dat gevoel verdrong ik snel. Het was immers de enige echte kopie, vertelde ik mezelf.