Soms ben ik bang dat de winkels verdwijnen. Bang zoals je bij een film bang kunt zijn. Je weet dat het niet echt is of, als het om een spookfilm gaat je hoopt dat het niet echt is, maar de vrees is er wel. Dat op den duur alles online gaat. Eerst sneuvelen de grote winkels omdat niemand er meer iets koopt en ze alleen nog gebruikt worden als 3D-etalage en paskamer. Daarna sneuvelen alle kleintjes omdat ze niet in prijs en assortiment kunnen concurreren met de webshops.
 Een stad vol lege panden waarvan niemand weet wat je er mee moet doen. Ik zag ooit foto’s van een Iers stadje waar ze op de ruiten van lege winkels fotoposters hadden geplakt met beelden van nog levende winkels. Zodat het leek alsof de winkelstraten nog functioneerden. Een soort internetstad, vensters vol spullen die er niet zijn, zoals we in browsers naar dingen kijken en onszelf wijsmaken dat we ze beleven. Een spookstad die oogt als een vermaakcentrum. Je zou er een film over kunnen maken.

Dat gaat niet gebeuren, denk je. Winkels zullen er altijd zijn. Dat denk ik ook. Maar ik denk ook aan de Paaseilanden waar ooit een rijk beschaafd volk woonde dat leefde van de visserij. Ze visten met boten die ze bouwden van boomstammen. Tot op een dag de laatste boom werd omgehakt. Hadden ze dat zien aankomen? Waarom gingen ze er dan toch mee door?

Deze week bestelde ik online een nieuw exemplaar van een favoriete broek. Vandaag pakte ik hem uit. Het bleek een andere broek te zijn dan ik bedoelde. Hij zat ook lekker maar hij was wel minder mooi dan het exemplaar dat ik op het oog had. Ik hou hem toch maar, dacht ik. 

Dit overkomt me vaak als ik online kleding koop. Veel vaker dan ik zou willen. Ik heb vrijwel nooit iets teruggestuurd. Teveel gedoe. Ooit besloot ik daarom nooit meer online kleding te kopen. En ook om zo de winkels te redden. Maar dat bleek zo’n besluit in de categorie nooit meer te laat komen, nooit meer zuipen, nooit meer snacken, nooit meer loten kopen, nooit meer zappen, nooit meer uren vertreuzelen, nooit meer nooit meer. 

Ik zet, liggend op de bank, Spotify aan en ik mis ineens de platenzaak waar ik zo vaak op zaterdag heen ging. 

Dat je iets kapot maakt met iets anders dat je eigenlijk niet wilt. Ik geloof dat ook dat een specialiteit van de mens is.