L’Amant Double is zo’n film waar je eigenlijk niets over kunt zeggen zonder een kras te maken op de beleving van degene die er nog niet naar gekeken heeft. Laat ik me daarom beperken tot de krachtige openingsscene. Een jonge vrouw komt in beeld, haar gezicht verborgen achter lange lokken die door een schaar worden afgeknipt. Symmetrisch, zoals meestal bij de kapper want dat vinden we mooi. Hoe knap we iemand vinden wordt vooral bepaald door de symmetrie van het gezicht. Waarom we daar zo van houden is niet helemaal duidelijk. De een zegt dat het gezien wordt als een teken van gezondheid maar het zou denk ik ook kunnen gaan om het mysterie dat ons het meest beheerst: vertrouwen. Symmetrie schept vertrouwen omdat het evenwicht suggereert. 

L’Amant Double draait om zowel symmetrie als vertrouwen. Figuurlijk maar ook letterlijk. Regisseur François Ozon speelt met spiegelingen en parallellen, in beeld en verhaal.

Een vrouw, gespeeld door de adembenemende Marine Vacth, van wie het haar wordt afgeknipt. Dan weet je al dat er iets mis is. Vervolgens zit je je, in een visueel zes gangen menu, ruim twee uur af te vragen wat dan in hemelsnaam.

Wie zoiets als symmetrie als leidraad neemt om een film te maken, komt onvermijdelijk in de problemen met conflicten tussen vorm en logica. Dat geldt ook voor het verhaal zelf dat uiteindelijk niet zo sterk is als je zou willen. Het resultaat is een thriller van elastiek die niet altijd de spanning weet vast te houden maar je aandacht wel weet te rekken tot het eind.

Ja, ik weet het klinkt allemaal vaag maar je mag dan ook niet weten waar het over gaat. Dat lot deel je met de hoofdrolspeelster.

Bekeken via iTunes maar ook via veel andere aanbieders te zien: www.film.nl/films/lamant-double.html