De Griekse film All the pretty little horses die deze maand in première ging, voor zover je dat online nog zo kunt noemen, gaat over het fenomeen hoe mensen zichzelf voor de gek kunnen blijven houden. Ze hebben er in Griekenland ruim ervaring mee. Nog voor de coronacrisis werd dat land getroffen door een ongekend harde financiële crisis, het gevolg van uiteenlopende omstandigheden, van ongebreideld optimisme, van corrupte politici, van geldbeluste banken en van een Europese Unie die een voorbeeld wilde stellen. Het land werd aan de rand van de afgrond gebracht, heet dat dan in correspondententaal. In het door faillissementen gehavende Athene zag ik wat dat betekende. Een keurige oude vrouw die mijn moeder had kunnen zijn verkocht op straat losse pakjes papieren zakdoekjes. Om te overleven. In Nederland werd onder leiding van Jeroen Dijsselbloem in koor geroepen dat de Grieken het aan zichzelf te danken hadden. Wat die oude straatverkoopster in haar leven verkeerd gedaan had om dit lot te treffen, was me niet geheel duidelijk.

All the pretty little horses toont een stel hoogopgeleide dertigers met een klein kindje die een fantoombestaan leiden. Hij is een accountant zonder werk, zij een anesthesist maar nu parttime bejaardenverzorgster. Ze zijn vanuit de stad naar het platteland gevlucht en proberen daar met make believe en veel lef of wanhoop – de grens daartussen is altijd vaag – hun oude leven in stand te houden. Ze slagen erin een florissant bestaan te simuleren dat niet van hen is, in afwachting van het moment dat straks weer alles normaal wordt. Als kijker zie je dat het alleen maar mis kan gaan. Of toch niet? De Griekse crisis was natuurlijk van een andere aard maar heeft voor het leven verontrustend veel overeenkomsten met de periode waar we nu allemaal in verkeren.

All the pretty little horses, vernoemd naar het slaapliedje waarin een kind wordt beloofd dat bij de volgende dageraad er allemaal cadeaus zullen wachten, is een thriller maar niet zoals je gewend bent. Bij de thrillers uit Hollywood is het de moordenaar die steeds dichter nadert, hier is het de crisis die de slachtoffers op de hielen zit om hen te verstikken. Dat merk je al bij de openingsscene. De vrouw rent over een bospad. Ze draagt een strakke, modieuze sportschool outfit terwijl ze door het ruige landschap spurt. Het beeld klopt niet. Ze hoort dit in een dure, glimmende sportschool te doen. Of wacht, misschien is ze op de vlucht. Maar voor wie?

Die spanning blijft de hele film aanhouden. Het is een raar soort en bijna ondraaglijke spanning over het onzekere dat zeker komen gaat. Een gevoel dat we nu nu ook zouden kunnen hebben over de coronacrisis en de gevolgen daarvan maar dat niet toelaten. Overtuigd als we zijn van het happy end.

Na een goeie thriller heb je voor het slapen gaan de neiging om de buitendeur even stevig op slot te draaien. Je weet immers maar nooit. Na All the pretty little horses besluit je misschien wel om je levensstijl te veranderen. Al is het maar voor even. Hoewel ook dat weer afhankelijk is van wat je in het verhaal wilt zien. Na het bekijken las ik via imdb een paar Nederlandse recensies die de film vonden tegenvallen omdat er wel spanning wordt opgebouwd maar er geen dreiging is. De auteurs wijdden geen woord aan de Griekse crisis. Wellicht was die hen ontgaan. Dan kun je het gevaar ook niet zien.

Dit is een fragment uit het opiniestuk Het gevaar dat we niet willen zien