De spectaculaire film die ik gisteravond bekeek werd in 2017 uitgebracht en begint 100 jaar eerder aan het front in de Eerste Wereldoorlog. De camera duikt van grote hoogte de loopgraaf in en bam! je zit in het verhaal. En wat een verhaal. Of liever gezegd wat een film.

Ik had het me niet eerder gerealiseerd maar Fransen zijn meesters in magische films. Van de klassieker Delicatessen over de burgeroorlog tussen vleeseters en vegetariërs tot het zoete Amélie. Van het ongelofelijke meesterwerk Holy Motors tot het verbijsterend bizarre Titane. Ze blinken uit in het fantastische, in een creativiteit die zich door geen werkelijkheid laat hinderen om de wereld te laten zien zoals die is. Als je wilt weten waar Wes Anderson z’n ideeën vandaan haalt moet je naar de Fransen kijken. Zij zijn niet voor niets de uitvinders van de filmkunst.

Au Revoir Là-Haut (Tot ziens daarboven) is zo’n magische film over een boekhouder wiens leven als soldaat aan het front op miraculeuze wijze gered wordt door een dood paard en een kunstenaar die de helft van zijn gezicht kwijtraakt. Samen vormen ze een verbond om de Franse staat die hun leven verwoest heeft op gigantische wijze te tillen. En de misstand aan de kaak te stellen dat de bevolking meer belangstelling heeft voor de gevallenen dan voor hen die verminkt de oorlog overleefden. Zoals ook wij ieder jaar de doden herdenken en niet de overlevende slachtoffers die zich door de rest van hun leven worstelen.

Onderwijl neemt het verhaal iedere vijf a tien minuten een verrassende wending. Voeg daarbij dat alles gefilmd is met een groot vakmanschap, er veel te lachen valt en je je realiseert dat het fantastische verhaal waarschijnlijk minder verzonnen is dan je zou wensen.

Het is een Franse film, dus er is ook weer een aparte bijrol weggelegd voor de liefde, maar er wordt vooral duidelijk gemaakt hoe ongekend misdadig de Eerste Wereldoorlog was. Typisch is dat de historische tegenstander, Duitsland, niet eens aan bod komt. De vijanden van de gewone Fransen blijken vooral in de elite van het land te vertoeven.

De film, gebaseerd op de gelijknamige al even sensationeel goede roman van Pierre Lemaitre uit 2013 – ook in het Nederlands vertaald -, is als een stripboek. Alles wordt uitvergroot. De slechteriken zijn door en door slecht bijvoorbeeld. Maar zoals vaker bij sprookjes komt dat de geloofwaardigheid ten goede. En het kijkplezier zeker.

Ik bekeek ook deze film via CineMember, de Nederlands-Belgische streamingdienst met een enorm aanbod geweldige films. Goed middel om de lockdown door te komen.