Sinds ik wandel geniet ik van boeken over wandelen. Ergens in me doolt altijd een scène uit het legendarische reisboek In Patagonia van Bruce Chatwin waarin hij beschrijft hoe hij in de Andes een condor ontmoet. Het ontzag voor de natuur maar ook twee vrijheden die elkaar tegen het lijf lopen. De schrijver die vrijheid zoekt en de vogel die het is. Dichtbij maar tegelijk onbereikbaar. Ik kan het gevoel dat het destijds bij me opriep niet onder woorden brengen maar ik ervaar het vele jaren later nog wel bij het wandelen. Een loper’s high, zeg maar. En zoals bij boeken over eten het water in de mond kan lopen, zo sijpelt bij het lezen van boeken over wandelen soms dat gevoel weer door me heen.

De Camino van Anya Niewierra is zeker geen In Patagonia maar een thriller die makkelijk wegleest. De naam en stijl van de auteur deden me aanvankelijk vermoeden dat Nederlands haar tweede taal was. Maar toen ik halverwege Google raadpleegde zag ik dat ze een geboren Limburgse is en directeur van de VVV. Ze is er kennelijk goed in je op het verkeerde been te zetten en dat komt van pas als je thrillers schrijft.

De echtgenoot van Lotte Bonnet, een Bosnische vluchteling, ging de Camino, de befaamde pelgrimsroute naar Santiago de Compostella in zijn eentje lopen. Na een paar dagen kreeg ze het totaal onverwachte bericht dat hij zelfmoord had gepleegd. Een jaar later loopt Lotte, die van beroep chocolatier is, dezelfde route na en overnacht op dezelfde plekken om het raadsel op te lossen en uit te vinden wat er in haar man was gevaren. Stap voor stap zogezegd komt ze er achter dat hij iemand anders was dan hij voorgaf en die ontdekking is niet zonder gevaar. Meer ga ik er niet over zeggen want ja, het is een thriller dus hoe minder je vooraf weet, hoe beter.

Aan het boek valt af te lezen dat Niewierra research heeft gedaan en dat bedoel ik tegelijk als compliment en – lichte – kritiek, de details hinderen een enkele keer het verhaal. De route wordt zo nauwkeurig beschreven dat je hem eigenlijk zelf niet meer hoeft te lopen. Ik stak er onder meer van op dat het gewicht van je rugzak nooit meer mag zijn dan tien procent van je lichaamsgewicht.

Daar staat tegenover dat het boek treffende en – helaas – actuele bespiegelingen bevat over de samenleving en hoe die zichzelf ten gronde kan richten. In die zin deed het denken aan de betere Scandinavische thrillers. De Camino gaat daarnaast ook over het levenspad dat je maar deels zelf voor het uitkiezen hebt en waar een gebrek aan kompas je figuurlijk op het verkeerde pad kan brengen. Daar doorheen zit nog een liefdesaffaire verwikkeld waarin de liefde zelf onderzocht wordt, voor velen even onbereikbaar als Santiago de Compostela. Maar bedenk ook dan: het gaat om de reis, niet om de bestemming. Dat geldt eveneens voor het boek, de gedachten die het me bezorgde blijven – onverwachts – langer hangen dan het plot.

De Camino is een prima boek als je zin hebt in een lange wandeling maar toch niet van de bank af wil komen. Dat is nog eens vrijheid.