De eerste beelden van A House in Jerusalem maken meteen al duidelijk dat het foute boel is. Een meisje van een jaar of 12, 13 staat in een bos langs de weg. Ze is in paniek, haar neus bloedt en ze maant voorbijrazende automobilisten te stoppen. Tevergeefs. Je zit als kijker meteen in de onrustmodus ook al duren de beelden niet langer dan een flits.

A House in Jerusalem is een Palestijnse horrorfilm. Hij is sinds vrijdag online te bekijken nadat hij deze zomer kort in de bioscoop draaide. Op de film is wel het een en ander aan te merken maar dat wordt allemaal ter zijde geschoven door de actualiteit. A House in Jerusalem confronteert je met de verschrikkingen van Palestina en Israël zonder een spoor van geweld te laten zien maar heel de tijd lopen de rillingen over je rug.

Het gebied dat bekend staat als Palestina en Israël heeft ook liefelijke aanduidingen als het beloofde land, het heilige land, het land van melk en honing, terwijl het tegelijkertijd gaat om de hel op aarde. Dergelijke paradoxen gelden ook voor de film. Het is een kinderfilm voor volwassenen, een romantische horrorfilm. Het verhaal is even fictief als werkelijk en de film is aan de ene kant knullig en aan de andere kant fascinerend en meeslepend.

Het meisje in het bos heet Rebecca en is slachtoffer. Ze heeft zojuist haar moeder verloren bij een auto-ongeluk. Ze is ernstig getraumatiseerd en – niet onbelangrijk – ze ziet er uit als Anne Frank. Het verhaal springt naar een jaar later. Om het meisje te laten herstellen van haar ernstige psychologische problemen denkt haar vader dat het een goed idee is om vanuit Europa te verhuizen naar Jeruzalem. Daar staat een groot verlaten huis dat hij heeft geërfd. Althans, het lijkt verlaten. Als ze eenmaal hun intrek hebben genomen, blijkt het er te spoken.

Verder vertel ik niets over het verhaal. Het is een film over verlies en rouw, over verwerking van trauma. Over het verlies van familie en huis en haard.

Maar het is vooral een film die de geschiedenis van het conflict, de strijd, de oorlog en de historische vergissingen met veel empathie vertelt. Er komt geen haat en agressie in voor, behalve die van de Israëlische overheid.

Tenminste, op het eerste gezicht. Want het einde van de film mag dan een happy end lijken, het is dat vanuit een ander perspectief beslist niet. Maar dat realiseerde ik me pas de volgende ochtend.

Kortom, A House in Jerusalem is een even realistische als onvoorstelbare griezelfilm. Dat is het nieuws van de dag nu helaas ook.

Hier een overzicht van de online beschikbaarheid.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.