De vriend van Pauline is omgekomen bij een auto-ongeluk, veroorzaakt door een wegpiraat die vervolgens ook nog een vluchtmisdrijf pleegde. In reactie op dat afschuwelijke drama is ze gestopt met haar werk als psycholoog en verzorgt ze nu verplichte cursussen aan roekeloze automobilisten die anders hun rijbewijs kwijtraken. Het klinkt als een nobele daad van Pauline maar de werkelijkheid is gruwelijk anders. Ze is uit op wraak. ‘s Nachts verandert ze van een vriendelijke cursusleider in een meedogenloze seriemoordenaar. De slachtoffers zijn haar cursisten die onverbeterlijk blijken in hun macho-houding op de weg.

De afrekening vindt geheel in stijl plaats. Ze volgt de wegpiraat in de duisternis met gedoofde lichten. Vervolgens rijdt ze hem van de weg af, met dodelijke gevolg. Het merkembleem sloopt ze van de auto en hangt ze thuis in een prijzenkast. Zo levert ze een bijdrage aan het veiliger maken van de wegen, vindt ze zelf.

Bonne Conduite, wat goed (rij)gedrag betekent, bevat tal van verwijzingen naar actie- en horrorfilms als Drive, Christine en The Usual Suspects maar behoort zelf tot een heel ander genre. Het is een comedy. Een Franse comedy en dan van de soort die niet voor iedereen verteerbaar is: geniaal, fantasierijk maar ook supermelig. Er spelen beroemde acteurs in mee maar soms op een aparte manier. Zo is de komiek Thomas Ngijol alleen op foto’s te zien, die voortdurend overal opduiken.

De film heeft in Nederland de bioscoop niet gehaald en dat komt denk ik mede omdat er veel grappige verwijzingen in zitten naar de Franse culturele wereld die een ieder buiten de landsgrenzen – en mij ook – ontgaan. Voeg daarbij dat de film volledig in Bretagne speelt en er ook nog allerlei grappen inzitten over de voor mij volstrekt onbekende Bretonse volksaard.

De misdaden van Pauline worden onderzocht door een politieduo dat een persiflage is op Starsky & Hutch, Miami Vice en al die andere klassieke koppels uit politiefilms. In die duo’s is de een vaak net iets slimmer dan de ander maar bij Bonne Conduite is dat andersom: de een is nog net iets dommer dan de ander.

Het absurdisme viert hoogtij in de film. Regelmatig vroeg ik me af waar ik in hemelsnaam naar zat te kijken – en in welke tijd het verhaal speelt bijvoorbeeld – maar ik moest toch ook echt hardop lachen. Na afloop twijfelde ik of ik er eigenlijk wel over moest schrijven want ik zou de film niemand durven aanraden. Maar tegelijkertijd is het een bron van plezier die ik niemand wil onthouden. Weet waar je aan begint.

Bonne Conduite is online beschikbaar via onder meer Apple TV.