Verhuizen en een feest geven zijn twee zaken om tot aan explosieniveau van in de stress te schieten. Lisa en Clemens besluiten om beide tegelijk te doen. Aan de vooravond van hun vertrek naar Berlijn geven ze in hun appartement in Hannover een afscheidsfeest voor hun beste vrienden. Een gezellige laatste avond samen moet het worden. Dat is de belofte van een Letzter Abend. Of nou ja belofte, dat het feest niet zo gaat lopen als gepland, wordt meteen al aan het begin duidelijk.

Lisa dringt er verscheidene keren op aan dat Clemens zijn boeken inpakt voordat de gasten arriveren, de volgende dag moet er immers verhuisd worden, maar hij is met iets anders bezig. Je kent dat gevoel wel, je wilt iets voor elkaar krijgen maar aan degene die je om hulp vraagt blijk je net niks te hebben. Die lichte wanhoop is een rode draad door de film.

Steeds lopen de zaken anders dan gepland. Het is ook nog eens 2022, de pandemie houdt de vrijheid in een wurggreep en iedereen is met andere dingen en de eigen onzekerheden bezig. Sommige vrienden haken op het laatste moment af. Vervolgens belanden er ook wat wildvreemden op het feest. Drank en drugs doen de rest in een cocktail van liefde, vervreemding en afgunst. Vanaf de muur kijkt Zittende vrouw met gebogen knieën van de getormenteerde Egon Schiele toe. Je begrijpt, het is geen feestje,

Letzter Abend is een psychologisch drama met de spanning van een existentiële thriller. Maar dan eentje die zich ook in je eigen leven zou kunnen afspelen. Zeker als je je bij gebrek aan voldoende sociale vaardigheden wel eens ongemakkelijk hebt gevoeld in dergelijke gezelschappen, is de party een feest der herkenning. De dialogen lijken zo overgeschreven uit de werkelijkheid, de karakters zijn al even levensecht. Ongemakkelijke maatschappelijke discussies die een feest kunnen verwoesten komen voorbij. Dat klinkt afgrijselijk maar er valt ook veel te lachen. Tegelijkertijd is het echt een Duitse film, waarin uitbundigheid en verkramptheid een tango dansen.

Voeg daarbij dat het een debuutfilm is, in een week tijd is gedraaid in een appartement in Hannover gedurende de pandemie, dat de acteurs – grotendeels afkomstig van het plaatselijk theater – en alle anderen vrijwillig meewerkten en het budget voor de film slechts 4000 euro was.

Ik zou er nog veel over willen zeggen maar alles wat je meer weet verpest het kijkplezier. Het is ook wat dat betreft een echt feestje: het is beter als je je laat verrassen.

Letzter Abend is sinds deze week online te zien via diverse streamingdiensten, waaronder Picl, en een uitstekend alternatief voor dat feestje waar je eigenlijk geen zin in hebt.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.