Geen hoofdstad ter wereld heeft zo’n enorme aantrekkingskracht als Parijs. Dat komt niet alleen door de Eiffeltoren, Pont Neuf, de Notre Dame, het Louvre, de fijne terrasjes, parken, straten. Nee, Parijs is een life style, of zoals de Fransen zeggen un style de vie. 

Er is bijvoorbeeld de Parisienne, de stedelingen die voor veel meer symbool staat dan louter inwoner zijn, waar hele boeken over geschreven worden en films aan gewijd zijn. Het is niet een type vrouw maar een soort cultureel erfgoed. Geen stad heeft daar een equivalent van. Ze is dan ook tot logo van de Olympische Spelen verheven. 

Die Parisienne is slechts een voorbeeld. Ook de stijl van andere inwoners is opmerkelijk en veelal bewonderenswaardig. Over die Parijse life style heeft Mara Grimm een zeer smakelijk boek geschreven. Ze is culinair recensent van het Parool en woont met een been in Amsterdam en het andere in Parijs. Bon Appétit Paris gaat veel over eten. Toch is het niet zozeer een gids met de lekkerste adresjes – die staan er ook in – maar vooral een inzicht in wat eten in Parijs betekent. De Franse hoofdstad mag dan bekend staan als de stad van het licht of van de liefde maar het is ook de stad van eten. Parijs telt meer dan 44.000 restaurants.

Eten is in Parijs meer dan menukaart, het is een levensovertuiging die toewijding vereist. Grimm beschrijft in een meeslepende stijl wat er allemaal bij komt kijken. Zo blijkt zoiets simpels als een omelet bakken omgeven met een hele cultus. Sterrenchefs gebruiken het als proef bij sollicitanten. Na lezen zal een omelet nooit meer hetzelfde zijn.

Ze beperkt zich niet tot eten en wijd je in hoe Parijzenaars wonen en leven. Vaak wel in combinatie met voedselconsumptie. Zo vertelt ze dat het bij wet verboden is achter je bureau te eten. Werkgevers zijn verplicht voor een adequate lunchruimte te zorgen. Wie dat niet kan, geeft het personeel tegoedbonnen van 19 euro. Vandaar al die restaurants die ook allemaal een menu voor die prijs bieden.

Het boek voelt als een inwijding in talloze geheimen en ze schrijft met het enthousiasme van een zendeling. Een paar keer vroeg ik me af waarom ik eigenlijk zelf niet in Parijs woon. Parijzenaars mogen gespecialiseerd zijn in netjes eten maar ik kon me niet inhouden en heb het boek verslonden. Toen ik het uit had merkte ik dat Parijs altijd naar meer smaakt. Ook dat gevoel weet Grimm knap op te roepen.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.

PPS: Door nieuw beleid bij Google c.s. worden meer nieuwsbrieven geweigerd. Laat ff weten svp als je deze In de Week niet ontvangen hebt.