‘Ik denk dus ik besta’ is een van geniaalste filosofische constateringen. De hele Verlichting is er min of meer begonnen, dus zeg maar zo’n beetje alles wat we nu vinden, als je tenminste niet bent blijven hangen in allerlei religieuze verhalen van vóór die tijd. 

Ik dwaal meteen al af, zoals het wel vaker gaat als ik pogingen tot diepzinnigheid onderneem. Iedereen vindt dat je de diepte in moet gaan maar niemand waarschuwt je hoe makkelijk je daar kunt verdwalen.

Wat ik eigenlijk wilde zeggen, voordat ik meteen al over mijn eigen gedachten struikelde, is dit. In deze postmoderne tijd is het natuurlijk geen vaststaande waarheid meer wat Descartes beweerde. ‘Ik denk dat ik besta’ komt meer in de juiste richting. Want wees eerlijk, doordat je denkt bega je juist een van de grootste vertekeningen van de werkelijkheid. Je kunt de wereld nu eenmaal niet helemaal begrijpen, je moet haar reduceren om dat te doen. 

Literatuur is daar een mooi voorbeeld van. Door literatuur begrijp je jezelf, de anderen en de wereld beter dan door non-fictie te lezen. Het verzonnen verhaal is echter dan de werkelijkheid. Hoe bizar is dat?

Vind ik dit allemaal echt? Nee, maar dit soort gedachtenoefeningen doe ik graag. Als jij daar ook lol aan beleeft, raad ik je aan je naar de bioscoop te spoeden en Le Deuxième Acte te gaan zien, van de even geniale als grappige regisseur Quentin Dupieux. Ik ben fan van zijn films sinds ik een keer per ongeluk in een bioscoopzaal belandde waar Deerskin draaide.

Le Deuxième Acte begint meteen al goed. We zien een troosteloos, verlaten restaurant in een mistig landschap. Er arriveert iemand die via een zijdeur naar binnen loopt. De tafels staan gedekt maar het ziet er uit alsof er nooit gasten komen. Dan loopt hij naar de deur en draait het bordje om. Geopend. Je weet meteen, dit kan alleen maar mis gaan.

Zoals bij iedere film van Dupieux voltrekt zich vervolgens een absurd verhaal dat iedere verbeelding tart maar gebracht wordt als de normaalste zaak van de wereld. Het draait om de hedendaagse mores van respect en diversiteit. Wat kan wel, wat niet en vooral wat is overal de bedoeling van? Het soort progressieve vrijheid-blijheid dat makkelijk tot verkramping leidt. In het algemeen is dat onderwerp van gemopper en oude mannen-humor maar Dupieux gaat er juist op een veel slimmere manier mee om. 

Alles wat ik verder over de film vol met Franse steracteurs zeg, verpest de ervaring. Ik moest vaak lachen, zelfs om de boze Fransman die bij het verlaten van de bioscoopzaal klootzak! naar me riep omdat ik had laten merken dat ik last had van zijn onophoudelijke geknaag uit een gigantische zak chips. Dat laat ook zien wat het effect is van Dupieux, je gaat de wereld zien als een grote duistere comedy.

Wat je in onderstaande trailer ziet, zit niet in de film. En wel.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.