Eerst even dit: als je Superman gaat bekijken, blijf dan zitten tot na de aftiteling voor een miniscène die verwijst naar een bekende mop over de superheld.

Zo, nu weet je dat ik Superman heb gezien, en wel helemaal tot het eind. En heel de tijd was ik bevangen door wat de Amerikanen noemen ‘je ne sais quoi’ als ze een gevoel onder woorden willen brengen dat ze niet kunnen benoemen maar tegelijkertijd willen voorkomen dat ze onwetend overkomen. Ik heb me best vermaakt, maar het verhaal was soms een beetje… saaiig, al werd dat volop gecompenseerd door spectaculaire ‘ah’ en ‘oh’ acties.

Toen ik de bioscoop verliet bedacht ik dat ik de originele rebellie van bijvoorbeeld Barbie miste. Misschien komt het doordat Superman een nogal braaf personage is, een soort Ken met wat superkrachten. Mijn collega Pascal Vanenburg zette uiteen hoe de superheld na de Tweede Wereldoorlog is bedacht om de wereld te verbeteren dan wel te redden. En dat moet nog steeds gebeuren, om niet te zeggen dat het actueler dan ooit is. De grote boef uit de film is duidelijk gemodelleerd naar Elon Musk, inclusief zijn sinistere plannen en methodes. Alleen daarom al voel je meteen mee met Superman en is het spannend of hij in staat zal zijn deze verpersoonlijking van het Kwaad te stoppen.

Wat me trof was de pleegvader van Clark Kent. Dat was in mijn herinnering altijd zo’n jaren ‘50 man, een rijzig postuur met een stevige haardos. Nu is Pa Kent qua voorkomen een typische oude witte man met grijze baard en fors overgewicht, de Amerikaanse volksziekte die zich in gestaag tempo naar Europa verspreidt. De oude Kent eet burritos en geen hamburgers maar het blijft natuurlijk fastfood. Ongezond leven is the American way of life.

Tegelijkertijd is de film, wellicht ook met het oog op de internationale markt, minder Amerikaans, in nationalistische zin. Wellicht ook omdat de veelal geroemde  ‘American values’ waar Superman voor staat dagelijks aan gruzelementen worden geslagen door de slechterik in het Witte Huis en zijn trawanten.

Superhelden zijn erg populair in Hollywood wat logisch is omdat er op de geschiedenis niet meer terug te grijpen valt. Een western is als heldenepos geen goede setting meer, vanwege de bijbehorende genocide op de oorspronkelijke bevolking, en oorlog zie je al voldoende in het nieuws. De voorheen onuitputtelijke Tweede Wereldoorlog valt af sinds duidelijk wordt dat de nazi’s toch niet echt verslagen zijn. Om maar wat voorbeelden te noemen.

Dan maar sciencefiction al is dat ook niet meer zonder risico. Bij alle technieken die de slechterik in de film toepast om de wereld te onderwerpen dacht ik onwillekeurig ‘als Musk het maar niet op ideeën brengt’. Dat maakte het wat brave verhaal toch nog best griezelig.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.