In een wereld waarin het nieuws elke dag gebeurtenissen brengt die je amper kunt bevatten of geloven, kan ik er nog steeds niet bij dat Dieuwertje Blok is overleden. Een wereld zonder Dieuwertje, dat bestaat niet hoorde ik een tiener zeggen.

Het deed me denken aan een voorval een jaar of 20 geleden. Het was ergens in het voorjaar. We verzorgden toen samen iedere maand de Floorshow, een politiek-culturele talkshow in de Rotterdamse Schouwburg. Vooraf aan het programma namen we het draaiboek door aan een tafeltje in café Floor. Ineens voelde ik dat er naar ons gestaard werd en zag op ruime afstand twee kinderen van een jaar of 5-7 staan. De mond half open. Ze keken alsof ze water zagen branden. Dieuwertje groette hen liefdevol en ze renden weg. “Ze zijn in de war,” legde ze uit toen ze mijn verbaasde blik zag, “want als ze mij zien dan moet Sinterklaas ook in de buurt zijn. En dat kan natuurlijk niet.” 

De grote kracht van Dieuwertje, hoe magisch ook, was dat ze gewoon was wie ze was. Beslist geen einzelgänger maar wel een volstrekte onafhankelijkheid die je zelden bij mensen bespeurt. Wars van poeha. Ze benaderde iedereen met een ontwapenende onbevangenheid maar kon tegelijkertijd heel beslist zijn. 

Ze was vooral ook heel erg mens, empathisch. Naast de Floorshow presenteerden we samen het culturele radioprogramma Desmet Live voor Llink, de idealistische omroep die later als eerste sneuvelde in het snel verrechtsende landschap. Ik was in die tijd nogal gestresst en onzeker en ze wist me altijd gerust te stellen. Als ik bijvoorbeeld vooraf duidelijk maakte dat ik voor mijn gevoel te weinig begrepen had van een nieuw boek waarvan we de schrijver moesten interviewen dan adviseerde ze ‘nou, dan zeg je dat toch. Wel op een aardige manier natuurlijk’. Wees wie je bent maar hou rekening met de ander, dan komt alles goed. En als het mis ging kwam ze me redden.

Met haar grote hart was ze in staat de menselijkheid bij anderen te laten ontvlammen.  Ze nam het op voor vluchtelingen, koos zacht maar helder stelling over zwarte piet, legde als joodse vrouw wier familie van haar moeders kant werd uitgemoord door de nazi’s, begripvol uit wat er mis is met Israël als land. Het was diepe wijsheid die iedereen kon begrijpen en voelen.

Er valt natuurlijk veel meer over Dieuwertje te vertellen en dat doen gelukkig ook veel mensen maar ik wil slechts dit zeggen: de wereld heeft nu juist meer Dieuwertjes nodig. Dat maakt het gemis nog immenser dan het al is.