Toen ik ruim tien jaar geleden La Grande Bellezza zag was ik net zo verpletterd als iedereen. Een verhaal vol schoonheid en absurditeit rond een beroemde oude schrijver die na een bestseller annex meesterwerk geen letter meer op papier krijgt en zich onder meer stort in het nachtleven vol mooie jonge mensen, als ik me het goed herinner. De film dompelde je onder in het beste van Italië, het imposante Rome, de sensualiteit en passie van Italianen en de gemaaktheid van de werkelijkheid. In Italië lopen theater en het dagelijks leven altijd in elkaar over. 

Twee jaar later kwam van dezelfde regisseur, Paolo Sorrentino, Youth uit. Nu ging het om twee oude mannen, Michael Caine en Harvey Keitel, die worstelden met verschrompelde creativiteit. Ondertussen werd hun aandacht opgeëist door Mãdãlina Ghenea, een adembenemende verschijning die overtuigend Miss Universe neerzette. Van het verhaal staat verder me niets meer bij, behalve dat de verwachtingen hoog waren geweest en de teleurstelling groot. 

Nu is er Parthenope van dezelfde regisseur. Je begrijpt dat ik wat reserves had. Zou het weer over lelijke oude mannen en mooie jonge vrouwen gaan? Ik besloot niettemin de gok te wagen. Mijn vermoeden werd helaas bevestigd. Alleen was voor de mooie jonge vrouw nu de ‘hoofdrol’ weggelegd. Ik gebruik aanhalingstekens omdat Celeste Dalla Porta wel voortdurend in beeld is maar je eigenlijk niets over haar te weten komt, behalve dat ze goed kan glimlachen en graag dunne topjes met spaghettibandjes draagt. Ze heeft de schoonheid van een vrouw uit een reclamefilm. Schoonheid die betovert in een oogopslag maar daarna snel aan magie verliest. 

Een van de oude mannen in de film is John Cheever (1912-1982), vertolkt door Gary Oldman. De Amerikaanse meester van het korte verhaal is een van mijn favoriete auteurs en ik ben blij voor hem dat hij niet hoeft mee te maken hoe Sorrentono met hem omspringt. Er zijn mindere redenen om jezelf van een brug af te gooien. 

Sorrentino wil duidelijk Fellini nadoen maar komt inhoudelijk niet verder dan een wasmiddelenreclame, opgevuld met diepzinnig bedoelde aforismen. De soundtrack past daar ook bij. Zo speelt Exodus van de Pool Wojciech Kilar een prominente rol, een compositie die je doet denken aan de Bolero van Ravel. En dat voerde mijn gedachten automatisch naar 10, een film die Bo Derek tot sekssymbool bombardeerde en de Bolero begin jaren ‘80 tot een slaapkamerhit maakte. Met dat gevoel lijkt deze film ook gemaakt.

De ergste vraag die je als man tijdens een verwachtingsvol samenzijn aan een vrouw kan stellen, is ‘waar denk je aan?’ Het getuigt van gebrek aan fantasie, verbinding en creativiteit. Laat het nu net de vraag zijn die voortdurend terugkeert in de film die over liefde en lust gaat. Het blijkt ook hier net zo’n mood spoiler.

Verder wordt er in het verhaal wel van alles bijgesleept, van abortus tot de rol van voetbal als nieuwe religie (weergegeven door fans in een processie, zo subtiel is het allemaal), maar op geen enkel onderwerp wordt echt ingegaan. In die zin is het weer typisch een Gen X film, de generatie die zich onderscheidt door een schreeuwend gebrek aan inhoud.

Het is wel allemaal prachtig in beeld gebracht en Italië is altijd een lust voor het oog. Dat was de enige reden om, tussen het kijken op mijn horloge door, toch 9 kwartier lang te blijven zitten.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan duizend andere lezers en abonneer je hier gratis.