Vorige week keek ik, omdat ik door de krant gevraagd was in te vallen als tv-recensent, voor het eerst sinds een jaar televisie. Daar werd ik niet vrolijk en ik had me eigenlijk voorgenomen om het daarbij te laten. Maar vanavond liet ik me verleiden ook nog de Zomergasten-aflevering met Hirsi Ali te bekijken. Misschien wordt het zo’n avond die je niet mag missen, hield ik mezelf voor…
Dat werd het niet. Hirsi Ali zette zichzelf neer als eenzame strijdster tegen het onrecht dat de islam in de wereld aanricht. En alle fragmenten waren gekozen om dat beeld te ondersteunen. Ik zette het geluid voluit om te horen of gastheer Joost Zwagerman echt niet af en toe een zucht wegslikte. Helaas, hij leek een Teleac-cursus ‘Tolerantie voor Beginners’ te leiden. Daarmee werd Hirshi Ali getrakteerd op wat ze zegt te verafschuwen: gebrek aan tegenspraak. Het beviel haar zichtbaar.
Als slotfilm koos ze The Gods Must Be Crazy over een afgelegen stam in Botswana. Zo ziet het paradijs er uit, verklaarde ze. Inderdaad een geweldige film. Jammer wel dat ze niet vertelde dat de vorig jaar overleden fabelachtige hoofdrolspeler maar 300 dollar voor zijn rol kreeg omdat hij niet op de hoogte was van de waarde van geld. (Hij had tot aan zijn kennismaking met de filmcrew in zijn hele geïsoleerde leven slechts drie blanken gezien). Bij de sequel compenseerde hij dat door een half miljoen te eisen. Een VVD-er moet zich toch aangesproken voelen door zo’n spoedcursus marktdenken.
Gezien het thema van de avond was het logischer geweest als ze de kijker vergast had op een film die de strijd tegen het fundamentalistisch islamitisch onrecht toont. Zoals het hartverscheurende verhaal van Osama, een Afghaanse film. Of Joy of Madness, een Iraanse film gedraaid door een 14-jarig(!) meisje. Maar dat zijn werken die niet stroken met haar verhaal dat de islam als enige wereldgodsdienst geen emancipatie-beweging kent.
In plaats daarvan vertoonde ze een zelfgemaakt filmpje geregisseerd door Theo van Gogh die ze prees als ‘soldaat van de vrije meningsuiting’. Het was een smakeloze spot die vooral als doel leek te hebben aan te tonen hoe eenzaam dapper Hirshi Ali zelf is. Die fascinatie deelt ze met haar mede-strijder.