Er is maar één artiest waar ik mijn hele leven al alle cd’s van heb gekocht, alle boeken, dichtbundels en zelfs een film van heb: de Canadees Leonard Cohen. Vandaag komt er een nieuwe cd van hem uit getiteld Dear Heather.
Het is muziek waar je niet veel vrienden mee maakt maar op de een of andere manier kan ik er nooit genoeg van krijgen. Misschien komt dat door een traumatische ervaring. Ooit, het zal 1980 geweest zijn, kocht ik kaartjes voor een optreden van hem in het Amsterdamse Concertgebouw. Maanden verheugde ik me er op daar heen te gaan met mijn Grote Liefde. Maar een dag voor het optreden maakte ze het uit. Mijn hart brak en ik besloot dat het fenomeen Grote Liefde niets voor mij was. Het duurde een jaar of tien eer dat idee verdween.
In paniek belde ik die avond een vage vriend waarvan ik wist dat hij ook van de muziek hield. Hij ging mee en het werd een gedenkwaardig optreden, alleen al omdat Cohen erg grappig is en het zwijmelende publiek dat snakt naar romantiek daar meestal geen oor voor heeft. Twee maanden geleden kwam ik diezelfde vage vriend voor het eerst weer tegen op straat in het centrum van de stad. Ik liep te bellen en hij kwam me ineens te tegemoet. Ik herkende zijn felblauwe ogen die bijna als kristal in de kassen schitterden. Hij stak zijn hand op, ik groette terug maar met een afwerend gebaar en liep ongemakkelijk al bellend door. Hij bleef staan met de deken die over zijn schouder hing, zijn ongewassen gezicht en bevuilde handen. Ik voelde zijn ogen in mijn rug tot ik de hoek om liep.