Op het grauwe grinddak waar ik op uit kijk loopt elke dag een kauw te scharrelen. Ik begrijp dat niet goed. Plantjes groeien er niet en veel leven lijkt er niet aanwezig. Af en toe pikt hij naar iets maar tot een copieuze kauwenmaaltijd komt het nooit. Kauwen hebben de reputatie heel slimme beesten te zijn, dus waarom keert hij steeds terug naar een plek waar geen eten te vinden is, denk ik terwijl ik uit het raam naar hem tuur en nog een hap van mijn boterham neem.

Verderop is er het gras en de bomen. Maar daar wonen andere kauwen. Hij wordt er vast verjaagd. Terwijl ik naar de vogel kijk begint me langzaam op te vallen dat z’n verenkleed niet echt tiptop in orde is, een beetje sjofel zelfs. Als je er zo uitziet dan slaag je er natuurlijk ook niet in een nieuw territorium te veroveren. Misschien kijk ik wel naar een arme kauw, die gedwongen is zijn leven te slijten in een armoedig gebied.

Een have-not kauw. Dat klinkt misschien een beetje raar maar ik weet dat ze bestaan. De koningin van een kauwenkolonie bijvoorbeeld raakt veelal aan de bedelstaf als de koning overlijdt. Vanwege haar positie is ze nooit in staat om een nieuwe partner te vinden en zonder partner lukt het niet om te overleven. Ik neem nog een hap en vraag me al kauwend af of ik naar een aan lager wal geraakte koningin zit te kijken. Zoiets als een verloren telg uit de tsarenfamilie die je aantreft in een armzalige Parijse kroeg.

Aan de andere kant: misschien is het wel gewoon een domme kauw die niet doorheeft in een schamel gebied te leven. Natuurlijk, kauwen worden als slim gezien maar dat is het gemiddelde. Er zullen vast hele slimme kauwen zijn maar dan ook heel domme. Ik moet denken aan de kraai die een stukje ijzerdraad weet om te buigen om zo wat voedsel op te vissen. Wij denken dat het iets zegt over alle kraaien maar misschien was het wel een gevleugelde Einstein. Hoe zou dat eigenlijk zitten bij dierproeven? Houden ze dan wel rekening met domme en slimme exemplaren. Of gaan ze gewoon uit van het gemiddelde. Zou dat erg zijn?

De kauw hipt verder. De koffie is koud geworden. Ik besef dat alles wat ik bedenk over de kwestie zinloos is omdat ik niet over voldoende kennis van kauwen beschik. Waarschijnlijk doet hij helemaal niet wat ik denk te zien. Misschien zoekt hij niet naar voedsel maar naar ijzerdraadjes en is zijn nest een huis vol kauwengadgets. Als je niks weet, is alles mogelijk.

Ik loop terug naar m’n bureau. Als je uit het raam staart heb je Twitter of Facebook helemaal niet nodig om je gedachten te verzetten.

cc-foto: Pieter van Marion