Sommige ontembare verlangens zijn tegelijkertijd de grootste verschrikkingen. De hemel is er bijvoorbeeld zo een wat mij betreft. Het klinkt in eerste instantie als een geweldige bestemming maar als je er over nadenkt is het een eeuwigdurende zaligheid waar niet uit te ontsnappen valt. Dat lijkt me de hel. Voor velen is het niettemin kennelijk iets om naar toe te leven. Ze passen hun gedrag aan en houden zich aan de merkwaardigste regels, in de hoop in aanmerking te komen voor een ticket.

Een ander afschrikwekkend verlangen is wat mij betreft iets realistischer: het in je eentje terechtkomen op een onbewoond eiland. Dat stond voorheen symbool voor huiveringwekkende eenzaamheid maar wordt tegenwoordig steeds meer gezien als een radicale verlossing van alle verplichtingen die ons ketenen. De hel verandert in de hemel, wie had dat ooit gedacht.

Het idee is gebaseerd op een roman: Robinson Crusoe. Iedereen kent het verhaal maar wie heeft het boek ooit echt gelezen? Zoals velen las ik als kind er een zwaar versimpelde en ingekorte versie van. Ik besloot het boek nu alsnog te lezen, niet alleen omdat het een klassieker is maar omdat ik de laatste tijd veel nadenk over individualisme.

Robinson Crusoe – in Nederland gek genoeg veelal uitgesproken als Crusoë – is de eerste roman die is geschreven in de ik-vorm. Daniel Defoe publiceerde het verhaal in 1719 met de toevoeging ‘written by himself’. Heel veel mensen meenden dan ook dat het een non-fictie boek was en dat Crusoe echt bestond. Het vermoeden bestaat dat het christelijke boek is gebaseerd op een veel ouder islamitisch verhaal dat ruim tien jaar eerder in een Engelse vertaling verscheen.

Lees verder op Joop