Dry January is bij mij al een paar jaar vaste prik – sorry voor de woordspeling – en soms loopt die nog langer door. De app die ik er voor gebruik, TryDry, gebruik ik ook het hele jaar door. Zo weet ik dat ik 139 van de 229 dagen in 2022 geen alcohol gedronken heb. Ik heb een beetje zwak voor dat soort tracking apps. Ik hou bijvoorbeeld ook m’n stappen bij, m’n gewicht en de boeken en films die ik lees en zie.

Nou moet ik meteen erbij zeggen dat ik geen drankprobleem heb. Want dat denken mensen al snel als je zegt dat je wilt matigen. Dat is de dubbele houding waar je steeds tegen aanloopt:

Ik drink geen alcohol
O… wat ongezellig

Ik wil minder drinken
O… heb je een probleem?

Een probleem dat ik met alcohol heb is niet de inname maar dat mijn lichaam er tabak van heeft. Misschien is dat altijd al zo geweest en merkte ik het verschil – een gevoel van verlichting – pas na de eerste Dry January. Misschien is mijn recuperatievermogen inmiddels gewoon minder door de leeftijd. Een wondje doet er ook langer over om te genezen.

Als ik twee glazen wijn drink merk ik dat ik de volgende dag minder fit en minder helder ben. De dag er na ook. En daar heb ik eigenlijk geen zin meer in, hoe heerlijk ik een biertje, wijntje of cocktail ook vind. Daarom speel ik regelmatig met de gedachte gewoon helemaal nooit meer te drinken. Dat is het makkelijkste, dan hoef ik bij gelegenheden nooit meer te dubben zal ik wel of niet?

Maar ja, nooit meer drinken. Ik vind het ook gewoon lekker. En gezellig. Bovendien zie ik op tegen de reacties van mijn omgeving. Ik ben immers al vegetariër. Ik rook ook niet meer en gebruik geen drugs. En altijd al bang dat ik saai ben.

In de e-boekenkast kwam ik vanochtend het boek Sinds Ik Niet Meer Drink van Evi Hanssen tegen, een beroemde Belgische tv-persoonlijkheid van wie ik natuurlijk weer eens nooit gehoord had. Al lezende kwam ik er tot mijn schaamte achter dat ze ook in Nederland een bekendheid is. Ik las een stukje uit nieuwsgierigheid en bleef lezen. Drie uur later had ik het boek uit.

Sinds Ik Niet Meer Drink is gegoten in de vorm van een dagboek dat Hanssen bijhield toen ze besloot om een jaar lang niet te drinken. Ze was geen alcoholist maar wilde de dwangmatige gewoonte doorbreken. Herkenbaar. Zoals er wel meer herkenbaar was. De kracht van Hanssen is dat ze geen extatische toon aanslaat, niet over het effect, noch over de prestatie om de hardnekkige verleiding te weerstaan.

Ze beschrijft de voordelen, je voelt en oogt je bijvoorbeeld echt aanzienlijk beter als je – lang – niet drinkt. Maar ze besteedt misschien nog wel meer aandacht aan de nadelen, die tot haar teleurstelling maar niet willen vervagen.

Ze tekent op wat er gebeurt en dat is niet alleen maar geweldig. Tot ver in het boek mist ze de prettige kanten van alcoholconsumptie. Maar ze weet dat verlangen uiteindelijk in een heel ander perspectief te plaatsen en wel zo overtuigend dat bij mij een kwartje viel en ik me afvraag of ik haar voorbeeld vanaf nu zal volgen.

Eerst nog een boek over afrekenen met twijfelen zoeken.