Miracol is, zoals de Roemeense titel al doet vermoeden, een wonderlijke film. Een jonge vrouw glipt weg uit een klooster en gaat op weg naar een raadselachtige afspraak. Vervolgens wordt ze slachtoffer van een gruwelijke misdaad. Zo gruwelijk als ik zelden in een film meegemaakt heb. Terwijl je eigenlijk niets te zien krijgt. Dat lijkt het einde van de film. Maar dan begint het pas. De spanning draait onder meer om de vraag wat je eigenlijk nog te weten moet komen. Want je hebt alles al zien gebeuren. Er ontspint zich dan een heel ander verhaal.

Miracol is heel speciaal gefilmd. Je zit de hoofdpersonen voortdurend op de huid. De omgeving doet er amper toe. Veel van de personages zijn verslaafd aan nostalgie. Vroeger was alles beter beweren ze. Terwijl je weet dat het niet zo is. Het geeft je als kijker het verlangen te ontsnappen aan die wereld. Dat bedoel ik niet negatief.

Er zijn dialogen over de onzin van geloven. Je hebt als kijker de neiging daar achteloos in mee te gaan. Vanzelfsprekend. Maar de titel is niet voor niets gekozen.

Miracol is een film waar ik nog lang aan terugdacht. De beelden echoden in mijn hoofd. Ik bekeek de film via een buitenlandse streamingdienst. Geen idee of hij ooit in Nederland te zien zal zijn.