Het ritueel is voor de vaste bezoekers van deze site bekend: ik geef me op voor een hardloopevenement, begin te laat met trainen en de twijfel slaat toe. Zo hik ik er nu ook alweer weken tegenaan. Iedere ochtend opstaan met een goed voornemen, iedere avond naar bed met een gevoel van schuld. De Bruggenloop komt steeds dichterbij.

Maandag moest het dan echt gebeuren, na weken uitstel. Een rondje van 5 kilometer. Rustig aan, om te beginnen. Dacht ik. Na 2,5 kilometer door de miezer gaf ik op. Dit was niet te doen. Ik was nu zelf een miezer.

Eenmaal weer thuis plaatste ik een poll in m’n Insta-stories. Opgeven of doorzetten, vroeg ik de kijkers. 85 procent koos voor het laatste. Het klinkt misschien gek maar ik had dat nodig. Het gevoel van steun. Bovendien mag ik als Nederlands journalist natuurlijk de stem van het volk niet negeren. Ik deed vandaag dus direct mijn renschoenen weer aan. Naar buiten, nieuwe poging, niet opgeven,

Ik probeer dit keer te rennen zonder muziek op mijn oren. Dat is aan de ene kant lastiger omdat de beats me helpen maar ik ren ook om te ontspannen en van de omgeving te genieten. Vogels te horen. En mensen.

Ik passeerde een jonge vrouw die stond te bellen. Een flard ving ik op: “maar het smaakt wel naar pompoen”. De rest hoorde ik niet meer. Ik vond het een intrigerende opmerking. Wat zou naar pompoen smaken zonder het te zijn? Of waarom zou je pompoen bereiden en willen dat het daar niet naar smaakt? Ik kon geen antwoord verzinnen maar ik werd me ook van iets anders gewaar: hoe smaakt pompoen?

Aardbei, spinazie, krentenbol, ik kan de smaak zo oproepen maar bij pompoen kon ik er net niet bij. Terwijl ik vorige week nog pompoen gevuld met abrikozen en parelcouscous had gemaakt, uit de oven. Dat was erg lekker maar kennelijk slaagde mijn geheugen er niet in de smaak vast te houden. Of misschien moest ik dieper nadenken, zou het uiteindelijk wel naar boven komen zoals je soms ook hebt als je niet op een naam of woord kunt komen. Zou dat met smaak ook kunnen?

Zo rende ik door. Moest ik dat recept hier straks delen vroeg ik me af, het kwam geloof ik uit een kookboek van Albert Heijn. Kan dat wel? Wat zouden de mensen wel niet denken? Maar erger: een ovengerecht, is dat nog wel van deze tijd ook al is het vegan? Slurpt dat niet te veel energie? Allemaal vragen zonder antwoorden die door mijn hoofd dwarrelden als de boombladeren in het park waar ik rende.

Toen kwam ik langs de Noorse Zeemanskerk, een van de meest lieftallige gebouwen van de stad. Van hout gemaakt. Aan de gevel hing, zoals ieder jaar rond deze tijd, een spandoek voor de Kerstmarkt. 10 november al.

Ik beken dat ik sterk de aandrang heb om nu al een kerstboom aan te schaffen. Daar word je gelukkig van. En anderen ook. “Mensen die zichtbare kerstversiering ophangen worden volgens onderzoek door hun buren waargenomen als vriendelijker én sociaal.” Ik citeer de wetenschap.

Maar ook hier weer de gewetensvraag. Kan het nog wel? Eerst gold dat je beter een plastic boom kunt nemen maar dat lijkt me nu uit den boze. Geen boom is slecht voor de geestelijke gezondheid. Van rennen ontspan je maar op deze aanval van kerststress had ik niet gerekend.

Nog voor ik er uit was, zat de 5 kilometer er op, zonder problemen. Mijn worstelingen hadden de gedachte aan opgeven verdrongen. Nu nog volhouden dat trainen want conditie en tempo moeten ernstige verbeterd worden. De Bruggenloop is 11 december in Rotterdam, 15 kilometer.

Zouden er al kerstbomen te koop zijn of moet ik wachten tot de finish van de Bruggenloop?

Hier het pompoenrecept.

PS: ik begin weer een nieuwsbrief. Ik werd er bij mijn vorige post in een reactie vriendelijk op gewezen dat Revue eigendom van Twitter is en Musk het team zojuist heeft ontslagen. Dus ik ga het wellicht anders aanpakken. Maar abonneer je intussen alvast hier.