Terwijl een gezelschap zit te kletsen en drinken op een terras begint er een kerkklok te luiden. Dat is de aankondiging van een begrafenis, weet er een. Maar van wie? Een ander merkt op dat je aan de manier van luiden van de klok kunt horen of het om een overleden man of een vrouw gaat. Althans dat kon je vroeger, die traditie is ook al verdampt. Dat wist eigenlijk niemand maar nu ze het weten, missen ze het.

Het gesprek gaat verder. Of nou ja gesprek, het is een tsunami aan opmerkingen, weetjes, roddels, zoals een groepsgesprek kan gaan. Een draaikolk aan woorden die altijd maar moet blijven draaien en waar niemand uit weg kan komen.

Klokgelui heet de zojuist verschenen novelle van Leo Pleysier, een 78-jarige befaamde Belgische schrijver die ik eerlijk gezegd niet kende. Ik las het boek op Eerste Kerstdag omdat het wordt aangeprezen als een van de beste boeken van 2023 en omdat het 128 pagina’s dun is, wat het prima geschikt maakt om nog even snel wat achterstand van mijn Reading Challenge voor dit jaar in te lopen. Dat laatste klinkt absurd maar ieder jaar meedoen met de challenge – 40 boeken – zorgt er voor dat ik lees. Zoals me jaarlijks opgeven voor de 1/4 marathon ervoor zorgt dat ik hardloop. Ik moet kortom trucjes hanteren om te zorgen dat ik doe wat ik wil doen. Terwijl ik mezelf graag zie als een enigszins belezen sportief type. Ben ik dat nou wel echt of forceer ik dat slechts zo en hou ik mezelf voor de gek?

Klokgelui gaat op de een of andere manier over dat mechanisme. Dat we denken op een bepaalde wijze te leven maar de werkelijkheid daar niet mee overeenstemt. Het gezelschap ziet zichzelf als heel sociaal maar van echt contact is geen sprake. Terwijl de aanwezigen zich beklagen over dat de samenleving in verval raakt, er wordt gehint dat de komst van migranten de oorzaak is, speelt zich verderop in de straat een persoonlijk drama af. Onder hun ogen, als ze niet weg zouden kijken.

Het verhaal is een knappe schets van deze tijd. Het ‘gesprek’ dat het gezelschap voert doet denken aan sociale media, waar alles alle kanten opvliegt en de deelnemers toch het idee hebben dat ze zo te weten komen wat ze anders zou missen. Terwijl sociale media er vaak voor zorgt dat je het echte leven juist mist. Klokgelui is het verhaal van de ‘ongehoorden’ die niet gehoord worden omdat ze zelf overal doorheen kletsen.

In het huis verderop in de straat zijn de bewoners niet meer in staat contact te hebben maar is er wel liefde. Onvoorwaardelijke liefde. Zeg eens, kun je dat vinden op sociale media? Heel zijdelings wordt dat aangestipt. Als de kletskoppen in het boek ontdekken wat ze gemist hebben, merkt een van hen op dat ze een whatsapp-groep hadden moeten aanmaken. Het klinkt pijnlijk, ze hebben geen idee hoe ze het leven moeten hervinden.

Klokgelui is geweldig geschreven, met als extra toegift dat het Vlaams is en je een enkele keer onbekende woorden tegenkomt die zijn als parels. Gaan wallebakken in de grote stad, bijvoorbeeld. Zonder het woord te kennen, voel je wat het betekent. Dat geldt ook voor het verhaal: het beschreven gegeven is even verrassend onbekend als verontrustend herkenbaar.

Klokgelui is ook beschikbaar in Kobo Plus.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.