Mijn hele leven ken ik dit beeld al. Het stond eerst bij het Centraal Station en werd later verplaatst naar de Westersingel, op de hoek van museum Boijmans, tegenover Arminius. Ik wist dat het van Picasso is en ik ken zelfs de naam, Sylvette, maar pas onlangs ontdekte ik bij toeval het verhaal.

Sylvette David was de laatste muse van Picasso. Ze was 19 toen ze in 1954 in Vallauris, een plaatsje aan de Cote d’Azur waar Picasso zich een paar jaar eerder gevestigd had, dagelijks zijn atelier passeerde. Ze betoverde hem met haar ranke gestalte en opvallende paardenstaart. Zonder haar ooit aan te spreken, begon Picasso haar uit het hoofd te schilderen. Op een dag zag ze dat en raakten ze in gesprek. Ze werd zijn model en hij maakte tientallen portretten van haar maar ook beelden. Het beeld bij Boijmans is een uitvergroting daarvan in beton door zijn vriend de Noorse beeldhouwer Carl Nesjar. In New York staat een andere versie.

Picasso stond bekend om zijn vele minnaressen en is berucht vanwege zijn slechte omgang met vrouwen maar met Sylvette had hij nooit een seksuele relatie. Hij heeft haar zelfs nooit aangeraakt. Ze zegt dat Picasso indertijd een moeilijke periode doormaakte vanwege een scheiding en dat hun samenzijn hen verloste van de pijn daarvan.

Sylvette werd een icoon die onder meer het uiterlijk van Brigitte Bardot beïnvloedde. Nadat de beroemde actrice met Sylvette kennis had gemaakt, verfde ze haar haar blond en droeg ze het in net zo’n paardenstaart. Het lukte Bardot overigens niet een relatie met Picasso aan te knopen, volgens de legende is hij de enige man die haar ooit heeft afgewezen.

Sylvette, dochter van een kunstenares en kunsthandelaar, trouwde, verhuisde en werd op latere leeftijd, mede geïnspireerd door Picasso, zelf kunstenaar. Ze is inmiddels 90 en schildert onder meer zelfportretten in de stijl van de grote meester.

Ik vond het beeld altijd een beetje liefdeloos, misschien door het beton dat ik eerder associeer met de harde werkelijkheid van het brutalisme dan met tedere bewondering. Iets droevigs ook. Schoonheid opgesloten in lelijkheid, wat wel weer bij Picasso past. Maar sinds ik de geschiedenis ken, zie ik het beeld met andere ogen. Als een icoon, een beetje Côte d’Azur ook.

Zo zie je maar, smaak is niet alleen een kwestie van gevoel maar ook van kennis. 

Bron: What Happened to Picasso’s Mysterious Teenage Muse?

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief, speciaal voor jou, over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Abonneer je hier gratis.