Teleurstelling is het resultaat van verwachting. Met dat onaangename besef werd ik onverwacht geconfronteerd bij het kijken naar Vingt Dieux. Ik lees vooraf nooit recensies, want die worden immers ook achteraf geschreven, maar ergens had ik gezien dat de film een feest was voor mensen die van kazen houden. En uit de trailer had ik opgemaakt dat het verhaal draaide om een concours voor het maken van de beste kazen. Daar had ik wel trek in. Een lekkere Franse feel good movie over het boerenleven, dacht ik.

Na een minuut of 15 begon ik me af te vragen of ik niet in de verkeerde film was beland. Want kaasmakerij was in geen velden of wegen te bekennen en erg feel good was het ook niet. Ik bleek onvoldoende geïnformeerd en op het verkeerde been gezet, de grote plaag van deze tijd. Dat is jammer want daardoor beleefde ik de film anders dan dat hij bedoeld is. Pas halverwege kreeg ik de juiste smaak te pakken.

Vingt Dieux, de titel (twintig goden) verwijst naar een lokale uitdrukking die zoiets betekent als ‘jezus nog an toe’, speelt zich af op het platteland in de Jura, het gebergte in het mid-oosten van Frankrijk. Een tienerjongen wordt wees en moet voor zijn 7-jarige zusje en het inkomen zorgen. Hij besluit het ambacht van zijn vader op te pakken, kaas maken, maar heeft daar – excusez le mot – geen kaas van gegeten.

Het is een verhaal over een tiener die van het ene moment op het andere in de wereld van volwassenen wordt gedumpt, terwijl hij zijn pubergedrag nog niet heeft afgeleerd. Dat levert zowel komische als tragische situaties op.

Vingt Dieux geeft een rauw maar waarachtig beeld van het leven op het platteland. Het is wat dat betreft een goed medicijn voor de sprookjesachtige praatjes van BBB. Ik ben als tiener ook op het platteland opgegroeid en de film toont nogal wat herkenbare zaken. Meer geweld dan je op basis van de idyllische beeldvorming zou verwachten bijvoorbeeld. Van een zorgeloos, eenvoudig leven is geen sprake, al houden de inwoners zelf dat beeld wel graag in stand. Alle problemen worden opgelost in alcohol.

De acteurs zijn allemaal amateurs betrokken uit de lokale omgeving. Hun overtuigende spel maakt de film nog geloofwaardiger. Het verhaal is geïnspireerd door de eigen jeugd van debuterend filmmaker Louise Courvoisier.

Het Franse platteland is een bron van zorg. Dorpen lopen leeg, de voorzieningen nemen af en de boeren hebben het moeilijk, mede door de almaar oprukkende agro-industrie. Vingt Dieux gaat daar allemaal niet over maar laat het wel zien.

De film wordt lovend besproken en is ook zeker knap gemaakt maar ik werd er minder door gegrepen. Of dat alleen het gevolg is van verkeerde verwachtingen betwijfel ik. Misschien komt het doordat Vingt Dieux meer jeugdherinneringen opriep dan me lief was.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan duizend andere lezers en abonneer je hier gratis.