Ik hou van wandelen, ik hou van films maar ik keek bij de Nederlandse wandelfilm The North in de bios toch zeven keer op mijn horloge om te zien of het nog lang duurde. Terwijl de film overal de hemel in wordt geprezen. Dus het zal wel aan mij liggen, as usual.

Ik moest denken aan De Acht Bergen, de Italiaanse bestseller die ook handelt over zwijgzame mannen in de bergen. Dat verhaal verveelde me net zo. Ik heb kennelijk niks met het genre, die zwijgzame stoerheid, het totale gebrek aan gedachten,

The North gaat over twee oude studievrienden die nu als dertigers samen een heel lange wandeling gaan maken. Een tocht van 28 dagen door het noorden van Schotland. Waarom? ‘Gewoon omdat het kan’, vrees ik.

De film vertelt het niet maar achteraf las ik dat de route berucht zwaar is en niet bewegwijzerd. Dat verklaart waarom ze bijvoorbeeld amper iemand onderweg tegenkomen, wat heel vreemd is op populaire wandelroutes. Daarmee heb ik ook meteen mijn belangrijkste kritiek op de film te pakken: je wordt als kijker niet meegenomen in de beleving. Je wandelt niet mee. Helemaal aan het slot richt de camera zich op een plantje dat symbolisch hevig heen en weer wordt gezwiept in de harde wind maar vastberaden stand houdt. Het is de eerste en meteen ook laatste keer dat de film natuur laat zien. Wat op zich wel een prestatie is voor een film die zich vrijwel volledig afspeelt in de ruige buitenwereld.

Wie lange wandelingen maakt, ervaart dat er een verandering optreedt. Je blik op de wereld vernauwt zich en die op het leven verdiept zich, je zelfbewustzijn groeit, je lijkt los te komen van het leven dat je gewend bent, er valt een bevrijdende rust over je heen. Bij deze twee mannen gebeurt dat niet. Integendeel, ze ploeteren en komen weliswaar allebei in een existentiële crisis terecht maar ook daarin word je niet echt meegenomen. Misschien is dat wel het verhaal, dat deze dertigers de emotionele en intellectuele diepte hebben van een puber. Iedere avond spelen ze Uno, een kaartspel. Zoals Schopenhauer ooit opmerkte doen mensen dat om maar niet geconfronteerd te worden met de leegheid van hun eigen gedachten.

Voor lui die zo’n zware tocht ondernemen zijn het ook ongelofelijke watjes. Een wordt tijdens zijn tocht voortdurend lastig gevallen door een collega die hem met werk opzadelt. Hij laat dat begaan. Waarom werd me niet duidelijk. Werkte hij bij een startup waarvan hij mede-eigenaar is? Of weet hij gewoon niet dat je wettelijk het recht hebt om niet door je werk gestoord te worden tijdens je vakantie? 

De ander worstelt met weer een ander drama maar is daar al even zwijgzaam over. Het is natuurlijk bekend, dat mannen vaak niet in staat zijn over persoonlijke zaken te praten. De een bekent in een intiem moment een kinderwens te koesteren, de ander begint te lachen. Einde gesprek, Dat alleen maar laten zien is niet zo interessant. Om toch nog wat interactie te hebben worden ze heel de tijd belaagd door muggen. Knutten om precies te zijn. Het deed denken aan de verfilming van Nooit Meer Slapen. Die vond ik ook al niks.

Misschien dat ze oppervlakkig communiceren omdat ze heel de tijd Euro-english praten en daardoor beperkt worden in hun uitdrukkingsvermogen. “I didn’t knew it,” zegt de Nederlander Chris. Zijn vriend, Lluis, is een Spanjaard.

Wat achteraf opvalt, is dat het enige bijzondere, menselijke karakter in de film een vrouw is die ze onderweg tegenkomen. Die relatief korte scène legt de emotionele beperking van de hoofdrolspelers bloot. Nu ik het opschrijf dringt pas tot me door dat dat kennelijk is wat The North wil laten zien.

Misschien ben ik toch te veel man.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.