After the Hunt is een thriller die op het eerste gezicht bijna bezwijkt onder de pluspunten: geweldige cast (Julia Roberts), imposante locatie (Yale University), monumentale soundtrack (Trent Reznor) en een brisant onderwerp (#MeToo). Maar ondanks dat alles keek ik drie keer op m’n horloge.

Julia Roberts speelt een hoogleraar filosofie, een studente vertelt seksueel misbruikt te zijn door een collega van haar. Je zou zeggen: stuur de studente direct naar de vertrouwenspersoon en bemoei je er verder niet mee maar dan krijg je geen film van 2 uur en 18 minuten. Nee, Roberts raakt in conflict met zichzelf: kiest ze voor de studente of voor de collega? 

Je zou kunnen denken dat de film dan zou gaan over ‘wie vertelt de waarheid’ maar de truc is dat die vraag vermeden wordt. Het is niet voor niks een professor filosofie dus dan kun je lekker mijmeren over bijvoorbeeld de vraag ‘zijn we wel in staat tot waarheid’. Een hele reeks filosofen passeert de revue, waaronder Foucault, Ahrendt en een bak oude Grieken. Ik moet bekennen dat het me af en toe duizelde en het is goed mogelijk dat ik het verhaal glad verkeerd begrepen heb.

De waarheidsdiscussie reikt in de film verder dan metoo, het gaat ook over non-binariteit, mentale safe spaces, cancelen, identiteit, gelijkheid en rechtvaardigheid, dus ja, over wat woke genoemd wordt. Daarbij zijn het vooral de ouderen die de munitie aanleveren. Daardoor bekroop me gaandeweg het gevoel dat ik vooral naar een kritiek van Gen X op Gen Z aan het kijken was. Dat zijn immers elkaars tegenpolen. Gen X is de feestgeneratie die niks moet hebben van moraliteit of wat voor verplichting dan ook. De generatie van ‘lekker politiek incorrect zijn’, waardoor we nu opnieuw met het fascisme opgezadeld zitten. Gen Z is een vechtgeneratie die de wereld wil veranderen door nieuwe normen te zetten, of liever gezegd de oude normen consequent door te voeren zodat bijvoorbeeld vrijheid en gelijkheid niet meer alleen gelden voor de witte happy few.

Dat gegeven zou nog een oprecht interessante gedachtewisseling kunnen opleveren maar dat mislukt omdat de film onwaarachtig voelt. De studente in kwestie bijvoorbeeld is zwart, lesbisch, heeft een relatie met een transpersoon maar komt ook uit een steenrijke familie die de universiteit fiks sponsort en nog wat zaken waar ik vanwege het plot niks over kan vertellen. Het opvallende is dat geen van die aspecten nader wordt uitgewerkt. Alsof er een fictief personage werd gecreëerd louter en alleen omdat het goed past in de boodschap van de makers. Een soort anti-stereotypering die voortkomt uit stereotypering. Kijk, zwart en rijk, wat lul je nou over racisme. Om het maar even plat te zeggen.

Je kunt het ook anders zien. Dan is het een psychologisch drama over hoe verschillend de personages omgaan met de situatie. Probleem daarbij is voor mij als kijker wel dat het stuk voor stuk nare types zijn. De Gen X-ers zitten vol met ‘je mag niks meer zeggen’ geklaag, de Gen Z-ers zijn alleen maar met zichzelf bezig. Het plot is politiek incorrect en natuurlijk zijn ze allemaal even hypocriet want daar gelooft Gen X erg in. Het maakt de film zelf ook… nou ja, dat kun je wel raden.

PS: Iedere zondagavond verstuur ik In de Week, een zeer persoonlijke nieuwsbrief over wat ik de voorbije week zag, las, meemaakte en dacht. Doe net als meer dan tweeduizend andere lezers en abonneer je hier gratis.