Zoals mensen ‘s avonds in een bar anders zijn dan een paar uur eerder overdag, zo verandert de stad zelf ook gedurende de nacht. Overdag is de stad zorgeloos, gehaast, ‘s nachts kruipt de eenzaamheid, het mysterie, het verlangen, de bravoure en het gevaar onder de straatstenen vandaan. Als de dagbewoners slapen en hun leven wegdromen wordt de stad een broeikas voor verhalen. 

De Spaanse film Yo La Busco (Ik ben naar haat op zoek) gaat over een nacht in Barcelona waarop de hipster Max door de straten van de stad zwerft. Emma heeft hem die avond plotsklaps verteld dat ze hem verlaat en de volgende dag zal gaan verhuizen. Hij ontdekt dat hij de laatste in zijn sociale omgeving is die het te horen krijgt. Radeloos en gekwetst trekt hij de stad in, een zoektocht zonder doel totdat hij dat door een wonderlijk toeval ineens wel krijgt. Hij bladert in een bar door een schetsboek dat hij een jaar geleden op straat gevonden heeft. De barma herkent de tekeningen en kent de kunstenares die ze gemaakt heeft. Max probeert haar die nacht nog te vinden.

Dat is zo’n beetje het verhaal maar dat doet er eigenlijk niet toe, zoals bij nachtelijk stappen de gebeurtenissen zich als vanzelf en willekeurig aaneenrijgen. Je weet nooit hoe en met wie je de zon zal zien opkomen.

Yo La Busco is een opmerkelijke film met een hoog arthouse-gehalte. Er wordt om maar eens iets te noemen bijvoorbeeld opvallend vaak achteloos in gepiest. Door de hele film hangt een sfeer die wat ongemakkelijk is maar tegelijk intrigerend. Wat willen deze mensen allemaal van elkaar? Het soort onbestemde onrust die je voelt als je je rond de dertig afvraagt of dit is wat het leven te bieden heeft en wat je er dan verder mee moet.

Yo La Busco (The Night She Moves) is nog een paar dagen (tot 31/12) gratis te bekijken op de Europese cultuurzender Arte.

Iedere zondagavond verstuur ik In de Week. Abonneer je hier gratis.