Presque is een feel good movie over de dood die zich grotendeels afspeelt in en om een lijkwagen. De hoofdrolspeler is een spasticus, de scenarist trouwens ook want dat is dezelfde persoon. Net als de regisseur. Naast acteur is Alexandre Jolien ook een bekend en populair filosoof. Echt waar.

De film, die heel grappig is, draait voornamelijk om hoe je in vrede met jezelf en anderen kunt leven. Presque zit boordevol filosofische wijsheden. Het is een humanistische film zoals denk ik alleen Fransen die kunnen maken. Filosofie is voor hen niet iets voor saaie tv-programma’s op zondagmiddag maar onderdeel van het dagelijks leven.

Het is een populaire filmformule: een gemiddeld persoon wordt een beter mens door om te gaan met iemand met een beperking. Presque is niet de eerste film die dat laat zien. Denk aan Intouchables, Rain Man, Le Huitième Jour, om maar een greep te doen. We zijn geen mens, we worden het, luidt de ondertitel van Presque. Het zijn meestal ook vrolijke films, dat is inherent aan een beter mens worden.

Hier gaat het om een begrafenisondernemer die een fietskoerier op zijn driewieler aanrijdt. Vervolgens maken ze getweeën een tocht met de lijkwagen door Zuid-Frankrijk, van het Zwitserse Lausanne naar de Camargue. Ja, het is ook nog een road movie. Met mooie beelden van onder meer de hoogste brug ter wereld die ik onlangs nog zelf overstak. Onderweg gaat het veel over de dood, het leven, beperkingen en natuurlijk ook de liefde.

De twee hoofdrolspelers dragen de film niet alleen, ze hebben hem ook helemaal gemaakt, zowel regie als scenario. Die verbondenheid voel je in de film. Ze kunnen het goed met elkaar vinden want het is ook nog een buddy movie. De gehandicapte fietskoerier Alexandre Jolien verovert je hart met zijn doortastende onschuld maar ook zijn tegenspeler Bernard Campan is indrukwekkend omdat hij ondanks alle rampspoed nooit zijn zelfbeheersing en redelijkheid verliest. Hij wil vooral aardig zijn voor mensen, pas aan het einde van de film wordt duidelijk waarom.

Ik heb persoonlijk een enorme hekel aan de dood, ik denk noch praat er graag over en als ik mocht kiezen dan zou ik hem het liefste overslaan. Toch heb ik anderhalf uur gefascineerd en geamuseerd zitten kijken. Ik verliet de bioscoop opgewekt en vol energie. Misschien ook wel vanwege dit citaat dat in de film zit: “Als ik er ben dan is de dood er niet. En andersom.” Dat vond ik nou nog eens een prettige gedachte.

Presque is verder ook een prima medicijn tegen januari.

In de Week is een nieuwsbrief met wat ik de afgelopen zeven dagen zag, las, hoorde, meemaakte. Iedere zondagavond gratis in je mailbox. Abonneer je nu meteen hier.