IJsco, ik gebruik dat woord eigenlijk alleen in samenstellingen. Nooit vraag ik ‘heb je zin in een ijsco?’ maar altijd zeg ik ‘daar heb je een ijscokar’. Gek genoeg heb ik me nooit afgevraagd waar dat woord vandaan komt. Het klinkt door de co een beetje Italiaans en daardoor vermoedde ik dat het daar vandaan kwam. Dat wil zeggen onbewust want als je er een seconde over nadenkt klinkt het te belachelijk voor woorden. Maar dat is wel vaker zo met onbewuste gedachten, als dat al gedachten zijn, het zijn meer vage ideeën, even ongrijpbaar als spiegelingen in een etalageruit.

Ik reed ooit op een ijscokar, een bakfiets met brommermotor. In een zomer die eindeloos zo warm was als het nu vandaag is, verkocht ik als ijscoman in zo’n hagelwit jasje dagelijks schepijs aan het strandje bij de Haringvlietbrug. Bij voorkeur aan de Brabantse zijde want daar waren de meisjes leuker. Dat maakte nerveus. 16 of 17 was ik en staarde naar de gebruiksaanwijzing van het leven alsof die in een vreemde taal was geschreven en ik iedere dag een paar nieuwe woorden begreep.

Toen ik op een vroege avond met de ijsco-kar brommend over een dijk reed, op weg naar een dorp om daar met bel en al een ronde te maken, zag ik een meisje op de fiets me tegemoet komen. Ze passeerde en lachte, wat was ze leuk. Ik draaide onbewust mijn hoofd om, keek haar even na, verloor prompt de macht over het stuur, denderde met ijskar en al de dijk af en belandde in een sloot. Nooit zou ik meer mijn hoofd omdraaien voor een leuk meisje.

Ik moest daar allemaal aan denken toen ik deze 100 jaar oude foto uit het Gemeentearchief op instagramaccount van @rotterdamvantoen zag.

Een ijscokar op de Schermlaan in Rotterdam-West. Ineens zag ik het: ‘ijscompagnie’. IJsco. Dat moest het zijn. Ik spoedde me naar de Van Dale app. Ja hoor. IJsco -> 1926–1950, ver­kor­ting van IJscompagnie, oor­spron­ke­lijk naam voor een be­paald merk.

Kan een of andere ondernemende hipster die compagnie niet opnieuw oprichten? Liefst met karren en al. Voor dagen als deze.