Ik slenterde over de Nieuwe Binnenweg, de langste winkelstraat van Rotterdam, waar het opmerkelijk stil was. Deuren gesloten, lege winkels. Het was maandagmiddag. Maar het was ook wat de Engelstaligen the day after noemen. Zij hebben daar kennelijk meer ervaring mee, ik zou althans geen goede Nederlandse variant voor die term weten. Bij ons is alles de volgende dag.

The day after. De vorige dag hing er nog van alles in de lucht, of liever gezegd vooral een feest. De stad werd bevolkt door 100.000 Feyenoord-supporters die allemaal zeker waren van een toekomst die niettemin uitbleef. De stad was op alles voorbereid, had het stadhuis vooraf gezegd. Vast, maar niet op dit. De uren na de wedstrijd die ontaardde in een onvoorziene catastrofe was de stad in verdriet gedrenkt. Overal waar je keek samengeperste lippen en veel staren in het niets. Alsof er een Dolle Dinsdag achter de rug was, maar dan zonder oorlog.

Ineens vielen de namen van de winkels me op. Schorem (het tuig dat zich weer eens niet kon bedwingen). Willens en wetens (ja?). Zien (op de talloze schermen in de stad). De Pil (die geslikt moest worden). Buiten (waar iedereen was). Black Widow (het zwarte tenue van Excelsior). En tenslotte aan het einde van de straat: The Punch.

Alsof er verspreid over de gevels een gedicht over het drama hing en de woorden alleen nog in de juiste volgorde gerijgd moesten worden. Wat me weer eens deed afvragen of gedachten zich schikken naar de werkelijkheid, of juist andersom.

Ik sloeg de hoek om en daar stond een bord met Kater? Koffie!

Het verhaal van de stad ligt op straat.